Het is alweer twee weken geleden dat ik in New York was voor de TCS New York City Marathon. Vanaf woensdag 1 november tot en met maandag 6 november was ik daar samen met Team Robert en Team Susan. Het kan je niet ontgaan zijn. Hoe de marathon mij is vergaan, heb je al kunnen lezen in het raceverslag. Wat ik niet in de gaten had, is dat deze stad meer voor me heeft betekent dan alleen die marathon. Het was meer dan een droom die is uitgekomen.
Ik dacht nooit dat ik een marathon zou gaan lopen. 42,2 kilometer hardlopen? Dan moest je wel gek zijn. Wie vindt dat nou leuk? Een paar keer hardlopen per week was prima, maar langer dan drie kwartier? Daar bedankte ik voor. Maar op dit moment sta ik duidelijk ergens anders. Het is november 2017 en ik heb er vier gelopen. And still counting. Toch?
Wat is dat toch met die marathons? Ben ik een beetje verslaafd geraakt? Na mijn eerste marathon zei ik: ‘Dit doe ik nooit weer!’. Maar ik blijf maar gaan. Waarom? Gaat het wel om het lopen van die marathon? Of is het meer dan dat?
Op woensdagochtend vertrok ik vroeg vanaf Schiphol. Bij aankomst in New York besloot ik samen met een groepje mannen alvast de benen los te lopen. Samen met Mari, Chris, Jorian, Niels, Wibe Jan en Robert ging ik op pad. De eerste minuten hardlopen in deze stad vergeten we waarschijnlijk allemaal nooit meer. We vlogen als een kip zonder kop door de straten. Via Times Square liepen we richting Central Park. Wat een overweldigende stad! Alles kwam bij iedereen anders binnen. Iedereen was onder de indruk en de nodige foto’s werden gemaakt. Ik werd stil en kon het nog niet bevatten.
Vanaf dat moment zat ik in een bubbel en kwam er voorlopig niet uit. Toch raakte ik gewend aan de stad. Sneller dan ik had verwacht in ieder geval. De drukte, de geluiden, de mensen: ik begon het zelfs wel fijn te vinden. Samen met de groep ontdekte ik de stad voornamelijk in hardloopkleding. Zo stonden er iedere dag foto- en videoshoots gepland. Daarvoor liepen we met onze beste techniek en modellenblik voor de camera langs. Gelukkig hadden we een top fotograaf bij ons, die van iedereen de mooiste beelden schoot.
Naast het hardlopen was het vooral gezellig. Samen lunchen, dineren en naar de openingsceremonie op vrijdagavond: het was allemaal even leuk. Ik vind het zo bijzonder om met een groep herinneringen te maken. Random werden team Robert en team Susan samengesteld. Het enige dat ons bij aanmelding verbond, was dat we een marathon wilden lopen in New York. Dat daar zo’n bijzondere band én dierbare herinnering uit voortkomt, is het mooiste souvenir dat ik mee naar huis mocht nemen.
Meer dan een medaille
Het besef komt steeds meer binnen dat deze reis meer is dan het lopen van een marathon. Ook het lopen van de marathon gaat niet over het behalen van een snelle tijd of het afvinken van een item op je bucketlist. Het gaat veel verder dan dat. Het lopen van een marathon is een mentale en fysieke strijd. Het lopen van een marathon is een overwinning op jezelf. Je verlegt een bijzondere grens. Wanneer je een marathon loopt, komen er verschillende emoties voorbij. Zo was ik gespannen, ontspannen, ik had superveel adrenaline, maar was ook vermoeid. Tot slot was ik emotioneel: van geluk én van verdriet.
Dromen die werkelijkheid worden zijn bijzonder. Vanaf dat moment is het namelijk geen droom meer. En dan? Ik dacht echt dat het mijn droom was om in New York te lopen. Maar wat gebeurde is groter dan dat. Ik dacht echt dat Ik daar was vanwege het lopen van een marathon, maar ik was er om veel meer te halen. Die medaille: leuk hoor, maar die mensen? Die zijn pas bijzonder. De herinneringen en de mooie verhalen? Die neem ik mee naar huis. Die maken dit een waardevol avontuur. Dat ik zo snel liep? Dat komt mogelijk doordat ik sterker word, maar voornamelijk mentaal. Ik merk dat ik steeds meer vertrouwen krijg in mezelf, doordat ik doe wat ik echt leuk vind. Doordat ik bijzondere connecties maak met mensen. Ik raak niet verslaafd aan het hardlopen. Ik raak verslaafd aan het beleven van mooie avonturen en de geluksmomenten. Het hardlopen is daar slechts een onderdeel van.
Het hardlopen heeft me nu al zoveel gebracht. En die medailles? Die zijn niets waard, zonder alle waardevolle verhalen en herinneringen eromheen. Die snelle tijd? Dat is leuk, maar het is leuker om een mooi avontuur te beleven. Daar groei ik van. Lichamelijk en mentaal. En nu begrijp ik ook beter waarom ik meer wil. Waarom ik nu alweer nadenk over een volgende marathon. Ik wil niet per se een snelle tijd lopen, maar wel weer een nieuw avontuur beleven. Ik wil weer nieuwe mensen (voornamelijk net zulke gekke hardloopverslaafden als ik) leren kennen en nieuwe ervaringen opdoen. Ik wil verder groeien: fysiek en mentaal.
Misschien is dat ook wat Alicia bedoelde in haar nummer.
”If I could make it here
I could make it anywhere
That’s what they sayHere’s nothing you can’t do
Now you’re in New York
These streets will make you feel brand new
Big lights will inspire you..”
Dit doet New York met mij. Wat New York voor me heeft betekent, is dus best veel. Het is in ieder geval meer geweest dan die medaille. Het is een meer dan een droom die is uitgekomen. En weet je wat het is met dromen? Dat stopt nooit. Zoals ik al zei, wil ik verder en meer. ‘I got a pocketful of dreams.’ Momenteel ben ik alweer bezig met hele leuke, nieuwe projecten en ik hoop dat er binnenkort meer duidelijk wordt. Voorlopig blijf ik in ieder geval doen waar ik zo blij van word: hardlopen én daarover schrijven. Die combinatie is al één grote droom die is uitgekomen.
Wat heeft het hardlopen jou al gebracht? Heb jij ook een bijzondere herinnering aan een loopevenement? Ik ben heel benieuwd! Laat het hieronder weten in de reacties.
De foto is gemaakt door Andy Astfalck.