Het is zondagavond 3 september. Ik kijk op de kalender en tel nog precies drie weken. Nog drie weken tot ik aan de start sta van de marathon in Berlijn. Eigenlijk kan ik het nog niet helemaal geloven. De afgelopen dagen liet ik mijn trainingsschema volledig varen en ben ik 100% gaan ontspannen en genieten in Italië. Ben ik straks wel klaar voor Berlijn? Zie ik het nog zitten? En wat wordt mijn doel? Heb ik er überhaupt nog een beetje zin in? Je leest het allemaal in dit artikel.
Het kan je bijna niet zijn ontgaan wanneer je mijn blog regelmatig leest en je me volgt op Instagram. Ik heb een dikke week vakantie gehad in Italië. Het waren heerlijke dagen en ik was er stiekem nog lang niet aan toe om weer terug naar huis te gaan. Maar aan alles komt een einde. Ik zit dus weer lekker in Groningen en ik blik even kort terug op de afgelopen trainingsdagen. Want het trainingsschema volgen? Dat is niet helemaal gelukt.
In totaal liep ik zes keer tijdens mijn vakantie. Daarvan waren vijf loopjes 6 kilometer en één loopje was 8 kilometer. Dit zijn niet echt de duurlopen, die ik had moeten doen. Er stond in ieder geval twee keer een 16 kilometer op mijn schema. Echter is het praktisch bijna onhaalbaar om dit te doen op ons vakantieverblijf. Natuurlijk weet ik wel: waar een wil is, is een weg. Dat klopt. En als ik die duurlopen echt had willen doen? Dan had het vast gekund. Echter zit ons vakantiehuis hoog in de bergen. Er zijn geen fietspaden en nauwelijks (verharde) wandelpaden. Als je al eens een wandelpad vindt, liggen er grote keien en stenen los waar je hardlopend je enkels over zou breken. Het komt er dus op neer dat ik constant bergop en -af loop, maar daarnaast ook over een autoweg moet. De automobilisten zijn dat niet helemaal gewend en dit levert nogal eens gevaarlijke situaties op. Al met al was het mij teveel moeite om een langere duurloop te doen. Zowel praktisch, mentaal als fysiek had ik er even geen puf voor. Ik was vooral toe aan doen waar ik zin in had.
En dat heb ik zeker gedaan. Ieder loopje deed ik voor het ontbijt in de warme Italiaanse ochtendzon. Ik vind het heerlijk om die eerste zonnestralen op je gezicht te voelen en op deze manier wakker te worden. Het is voor mij echt een soort meditatiemoment: alleen focussen op de omgeving, de stilte en je lijf dat actief bezig is. Zonder een loopje in de ochtend begint mijn vakantiedag een stuk minder fijn. Ik heb het gevoel dat ik door zo’n korte ochtendloop veel meer ”aan” sta de rest van de dag en alles veel intenser kan beleven.
Ik heb dus zeker genoten van het hardlopen. Ik beleefde er echt plezier aan en deed lekker waar ik zin in had. Het voelde heel fijn om alles los te kunnen laten. Natuurlijk wist ik ook dat dit weer zou veranderen bij thuiskomst. Daarom liep ik meteen op zondagmiddag een duurloop van 15 kilometer. Ik liep heel erg lekker en was uiteindelijk niet ontevreden.
Maar daarmee ben ik er natuurlijk nog niet. Er staat namelijk nog één (hele) lange duurloop op mijn programma voor Berlijn. Deze week loop ik rond de 30 kilometer. Rob heeft aangegeven dat ik zelf goed moet aanvoelen of het een 28 kilometer wordt of maximaal 33. Dat laat ik dus lekker afhangen van de dag zelf. Verder staat er zondag 10 september een gezamenlijke training gepland, met Team Robert én Susan, in Vleuten. Daar mag ik nog een keer 24 kilometer lopen. Na deze training op zondag heb ik twee weken om af te bouwen en uit te rusten.
Aan de ene kant merk ik dat ik erg sterk ben en mijn lijf veel aan kan. Toch heb ik het gevoel dat ik minder getraind heb dan voor de twee vorige marathons (in Rotterdam). Ik weet hierdoor minder goed wat ik kan verwachten in Berlijn. Sowieso wordt het afwachten wat de omstandigheden zullen doen: wordt het regenachtig en koud? Of wordt het een brandend hete nazomerdag? Ik hoop uiteraard op het eerste, want dan loop ik vaak veel beter. Ook spelen andere omstandigheden mee: ben ik voldoende uitgerust, heb ik goed gegeten van te voren en krijg ik voldoende voeding binnen onderweg? Hoe meer ik hierover na ga denken, hoe groter de marathonkriebels worden.
Heel eerlijk gezegd ben ik er aan toe om even niet te trainen voor een doel. Het hele jaar ben ik nu al bezig met trainen voor grote doelen. Ik merk dat het soms meer van me vraagt dan ik zou willen. Na Berlijn staat er nog één geweldig groot doel (én een absolute droom) op de planning: de marathon van New York. Daar wil ik fit en voldoende hersteld aan de start verschijnen en 100% kunnen genieten van de geweldige ervaring. Na New York is het voor mij even klaar. Ik wil me gaan focussen op andere mooie sportevenementen: een keer trailrunnen, mountainbiken, wat ”fun-runs” met vriendinnen en lopen wanneer ik zin heb zonder schema en tijdsdoelen. Maar ik ken mezelf.
Meestal ben ik gauw genoeg flauw van doelloos trainen en ga ik vanzelf weer op zoek naar doelen. Op die manier houd ik het altijd leuk voor mezelf en blijf ik plezier houden in het sporten. Voor nu dus nog een weekje pittig trainen en dan begint de tapering weer. En daar kijk ik voor het eerst echt naar uit!
Dit was eens een andere Road to Berlin & New York. Het beschrijft wel precies hoe ik er nu in sta en hoe het gaat met mijn route richting deze geweldige marathons. Hoe gaat het met jouw voorbereidingen op je doel? Laat het me hieronder weten in de reacties.