Het liefst schreef ik vandaag een artikel over mijn voorbereidingen op de Midwinter Marathon in Apeldoorn. Ook schreef ik het liefst morgen eindelijk weer eens een raceverslag, van diezelfde Midwinter Marathon. Helaas loop ik vandaag deze 25 kilometer niet. Mijn gevoel is flink aan het protesteren, maar mijn hoofd is aan het overtuigen. Mijn lichaam heeft het aangegeven en daar luister ik vandaag naar.
Vandaag stond de Midwinter Marathon van Apeldoorn op het programma. Ik zou daarbij de Asselronde van 25 kilometer gaan lopen. Dit loopje heb ik gekozen, omdat het perfect in mijn trainingsschema past voor de marathon van Rotterdam. Niet alleen de afstand is goed, maar het is ook fijn om weer eens te oefenen met voeding en drinkposten onderweg. Het is toch moeilijker om dit te oefenen in een training. Ook maakt zo’n evenement een duurloop van deze afstand een stuk minder saai. Je ziet een nieuwe omgeving, je hebt veel lopers om je heen en supporters langs de kant. Kortom: het zijn allemaal ingrediënten voor een geslaagde dag.
Nu ik dit allemaal opschrijf, baal ik misschien nog wel meer. Vandaag luister ik naar mijn lichaam. Daar heb ik nog wel eens moeite mee en het liefst wacht ik tot iemand tegen mij zegt dat ik het absoluut niet moet gaan doen. Maar gelukkig doet niemand dat, want ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen lijf. Ik heb dus, met heel veel moeite, besloten om niet te gaan lopen in Apeldoorn.
Eigenlijk spelen er meerdere redenen mee waarom ik vandaag niet loop in Apeldoorn. Al sinds de Ameland Adventurerun heb ik last aan de binnenkant van mijn rechterknie. De pijn is wisselend geweest. De ene dag kon ik amper 10 minuten hardlopen, maar een andere dag liep ik nog met gemak mijn duurloop van 23 kilometer. Vooral in de nachten heb ik veel last van mijn knie. Al een aantal keren heb ik mijn pijnlijke knie bij de fysiotherapeut laten checken, maar naast dat mijn bekken scheef stond en de boel wat stijf was, viel er niks op. Het was lastig te verklaren hoe de pijn ontstaat. En nog steeds weet ik niet waardoor de pijn wordt veroorzaakt. Het kan een zenuw zijn, die klem zit, maar het kunnen ook pezen zijn. Even niet hardlopen is dan ook het beste advies. Voor mij is dat advies lastig op te volgen. Toch was ik er deze week ook wel behoorlijk klaar mee. Alle loopjes, op die van vrijdag na, waren zeer frustrerend en pijnlijk. Dat maakt het hardlopen een stuk minder leuk, kan ik je vertellen.
Natuurlijk had ik er voor kunnen kiezen om het vandaag lekker rustig aan te doen in Apeldoorn en te stoppen wanneer de pijn te hevig zou worden. Maar ik ken mezelf na 25 (bijna 26) jaar goed genoeg. Ik kan niet opgeven. Wanneer ik eenmaal zou beginnen aan een loopje, kan ik dat niet voor 50% doen. Ik doe het voor 100% of ik doe het niet. Dat is niet per se een goede eigenschap, maar ik weet wel dat dit bij me hoort. Tijdens zo’n loopje zou ik nooit meer kunnen aanvoelen hoe erg de pijn is. Ik zou ook absoluut niet meer bedenken om na 10 kilometer uit de wedstrijd te stappen. Rustig aandoen? Ik zou met die insteek heel graag willen beginnen, maar ik weet nu al dat ik over mijn grenzen zou gaan. Daarom heb ik de grens al een stukje eerder neergegooid voor mezelf. Door niet te gaan, behoed ik mezelf voor deze fouten.
Hoewel dit ook een beetje als opgeven voelt, is het dat natuurlijk niet. Ik probeer voor mezelf de ‘Road to Rotterdam’ zo goed mogelijk af te leggen. Dit loopje was zeer geschikt geweest, als ik me goed zou voelen. Helaas is dat vandaag niet aan de orde. Vandaag stap ik dus lekker op mijn racefiets. Een andere beweging is goed voor mijn lichaam en fietsen is ook nog eens veel minder belastend. Op deze manier train ik toch nog een beetje mijn duurvermogen.
Een hele fijne zondag allemaal en voor wie wel aan de start staat van de Midwinter Marathon in Apeldoorn (of ieder ander loopje): succes! Laat je even weten hoe het is gegaan?