Doodeng vind ik het en het voelt nog ontzettend pijnlijk en rauw. Toch ben ik er eindelijk aan toe om m’n verhaal over mijn kraamtijd met jullie te delen. Deze periode is, op z’n zachts gezegd, heftig geweest. Al snel na de bevalling raakte ik in een postpartum psychose. Het is het meest beangstigende dat ik ooit heb meegemaakt en ik vind het ontzettend moeilijk om hierover te schrijven. Toch kies ik ervoor om vandaag mijn verhaal te delen.
Dit is misschien wel mijn meest kwetsbare en moeilijkste artikel ooit op japkejanneke.nl. Het heeft ook even geduurd voordat ik hierover kon praten. Toch is schrijven al jaren mijn grote uitlaatklep en mede hierdoor kan ik het nu steeds beter een plekje geven. Toch voelt het nog rauw, heftig en pijnlijk als ik er aan terugdenk. Wel heeft de afgelopen tijd, vooral in Italië, me de rust en de ruimte gegeven om het op een rijtje te krijgen. Wat is er allemaal gebeurd?
Zoals je in mijn bevallingsverhaal kon lezen, vond ik de zwangerschap mentaal al best pittig. Ik had psychisch veel last, maar lichamelijk gelukkig niet. Vanwege deze mentale struggles besloten Kai en ik de bevalling te laten inleiden rond 39 weken. Ik kijk terug op een hele positieve ervaring. De bevalling ging ontzettend snel en Len kwam gezond ter wereld. Rond 13:00 werd hij geboren en om 18:00 mochten we het ziekenhuis al verlaten. Zo fijn!
Kraamtijd
De kraamtijd die daarop volgt, wordt vaak gezien als roze wolk, maar voor mij was het dat niet. Integendeel. Het was misschien wel de meest donkere, pijnlijke en angstige tijd van m’n leven. Nooit eerder heb ik me zo slecht gevoeld en ben ik zo bang geweest. De dag na de geboorte van Len kreeg ik namelijk te maken met een postpartum psychose. Ik raakte de realiteit kwijt, kon m’n gedachten niet meer controleren en was totaal verward. Het feit dat m’n brein niet meer functioneerde was het meest beangstigende dat ik ooit heb meegemaakt.
In die week heb ik meerdere aanvallen gehad. Gelukkig kregen we heel snel goede hulp vanuit het ziekenhuis, de huisarts en de verloskundigen. Hierdoor heb ik uiteindelijk al snel goede medicatie gekregen. Dit zorgde ervoor dat ik de rust terug kon vinden. Dat was niet alleen voor mezelf, maar natuurlijk ook voor mijn kersverse gezin heel belangrijk.
Hoe ontstaat een postpartum psychose?
Maar hoe heeft het kunnen gebeuren? Hoe ontstaat zo’n postpartum psychose? Vermoedelijk is bij mij ontstaan door een combinatie van de hormoonschommeling na de bevalling en mentale stress, die ik heb ervaren tijdens de zwangerschap. Mede hierdoor is de kans op een terugval nu (gelukkig) klein, maar bij een eventuele volgende zwangerschap zou dit wel een trigger kunnen zijn.
Erover praten vind ik nog moeilijk. Het is een heftig trauma waar ik binnenkort hopelijk goede behandeling voor kan krijgen om het te verwerken. Ik merk dat dit nodig is. Soms, wanneer mijn brein even niet werkt zoals ik gewend ben, voel ik me meteen angstig. Blijf ik er wel bij? Gebeurt het nu weer? Gelukkig is die angst tot nu toe niet nodig geweest.
Naast dat ik last heb van dit trauma vind ik het vooral heel verdrietig dat ik zo terug moet kijken op zo’n bijzondere periode. Het is pijnlijk om te voelen. Het had zo mooi kunnen zijn. Dit gevoel had ik al na afloop van mijn zwangerschap, maar nu doet de herinnering aan de kraamtijd hier nog een schepje bovenop. Soms voel ik me daar schuldig over, tegenover Kai en Len. Toch weet ik dat ik er zelf niks aan kan doen. Het is een proces om dit een plekje te geven, maar ik weet zeker dat dit gaat lukken.
Hoe gaat het nu met me?
Gelukkig gaat het goed! Ik mag zoveel moois meemaken: genieten van een prachtige en blije zoon, een geweldige partner aan mijn zijde, mooie reizen die ik mag maken, toffe samenwerkingen en opdrachtgevers voor Instagram en mijn blog. Mentaal en fysiek heb ik alleen zo’n klap gehad dat ik er nog niet helemaal ben. Dat frustreert me soms heel erg, maar ook daarin probeer ik lief voor mezelf te zijn. Het mag tijd kosten en ik mag er tijd voor nemen.
Door mijn eerlijke verhaal te delen, hoop ik meer openheid te creëren rondom dit thema. Zelf heb ik ook gezocht naar ervaringen van andere kersverse moeders met een postpartum psychose, maar er was weinig te vinden. Ik denk dat de herkenning en het delen van deze ervaringen heel helpend kan zijn in de verwerking. Mocht jij ook zoiets hebben meegemaakt: weet dat je niet alleen bent.
Wat onwijs dapper dat je dit deelt Japke. Hopelijk kun je je trauma met goede begeleiding een plekje geven. Het lijkt me zoals je zegt inderdaad cruciaal dat hier meer over gesproken wordt. Bedankt dat jij daarin voor wil gaan zonder daarbij je eigen grenzen te overschrijden. Ik heb veel respect voor hoe je dat doet.
Ik wens jou, Kai en de kleine een gezonde en fijne tijd samen.
Liefs, Ilse
Lieve Japke,
Wat verdrietig en heftig voor je dat je zoiets naars moest meemaken na de geboorte van je zoon. Wat lijkt het me beangstigend dat je de grip op de realiteit kwijt bent. Heel dapper vind ik het dat je je verhaal deelt en daarmee meer openheid over deze heftige ervaringen creërt. Ik had hier nog nooit iets over gehoord en ik denk velen met mij. Ik wens jou en je gezin veel liefde en hoop dat het goed met je blijft gaan!
Wat ontzettend goed en sterk dat je dit deelt. Er zullen vast veel meer vrouwen zijn die op zoek zijn naar ervaringen en zich herkennen in jouw verhaal. Dat jij hierover deelt, zal hen ook helpen! Ik wens je een goed herstel toe en alle geluk voor jou en je gezin. Neem je tijd!
Wat mooi en dapper dat je dit deelt. Zelf werk ik als verpleegkundige in een psychose team en heb het al meerdere keren meegemaakt in mijn werk. Erg naar en een grote impact heeft het. Ik vind het erg goed dat je dit deelt, iedereen kan het overkomen.
Zelf ben ik eind januari bevallen van mijn derde. In mijn kraamtijd werd ik erg somber en kon alleen maar huilen. Het gaat steeds een stukje beter, maar helemaal mezelf voel ik me nog niet. Hier ook geen roze wolk helaas. Gelukkig geniet ik wel enorm van mijn derde kindje.
Japke, jouw stukje heeft me heel erg geraakt, dankjewel dat je dit hebt gedeeld. Ik heb zelf ook een zwangerschapspsychose gekregen, niet na de bevalling maar vijf weken ervoor. Ik denk dat het kwam door de hormonen, angst voor de bevalling en antibiotica. Ik was de laatste weken van mijn zwangerschap in het ziekenhuis (op de psychiatrische afdeling) en ben ook in het ziekenhuis bevallen. Ik was ook heel erg bang als ik psychotisch was. Bij mij waren het ook korte stukken. Maar als ik er dan weer was, was het ook heel eng dat ik mijn hoofd niet meer kon vertrouwen. Ik twijfelde bij alles wat ik zag of het wel klopte.
De kraamtijd was ik weer thuis maar nog herstellend. Mijn vriend had daardoor een veel betere band met ons kindje in het begin dan ik had. Gelukkig is dat allemaal weer goed gekomen, het duurde bij mij gewoon iets langer dan bij anderen.
Gun jezelf de tijd om te herstellen, die tijd kost het nu eenmaal. En geloof me, je wordt echt weer helemaal de oude. Je gaat nog zo veel mooie dingen met je kindje beleven.
Ook ik heb dit meegemaakt helaas, 26 november bevallen en ik de nacht van 4 op 5 december in een psychose geraakt, vreselijk is het de controle over alles kwijt te raken. Door het snelle optreden van mijn man is de verloskundige in de ochtend direct bij ons gekomen en ben ik opgenomen in het ziekenhuis waar ik ben bevallen. In samenwerking met crisisteam hebben de verpleegkundigen me heel lief verzorgd, er waren ook een aantal bekende gezichten nog van mijn bevalling dus dat was wel fijn.
Na 3 dagen ben ik overgeplaatst naar Apeldoorn met mijn zoontje, hier is het ook nog even heftig geweest maar na een week begon ik door de medicijnen en veel slapen goed op te knappen en kwam ik letterlijk weer terug in de realiteit. Ik heb er veel moeite mee gehad dat ik een paar weken heb gemist, veel over gepraat met mensen die bij mij zijn geweest over hoe die periode is geweest. Inmiddels kan ik zeggen dat het weer goed met me gaat, ik voel me weer de oude. Maar vergeten doe ik het nooit. Ik ben zielsgelukkig met mijn zoontje maar de kraamtijd is er een met een hele hele rauwe rand, ik hoop het ooit van de andere kant meer te mogen krijgen. Laatst een lotgenoot gesproken die na haar postpartum psychose met enige voorzorgsmaatregelen nog 2 kindjes heeft gekregen waarbij ze wel een fijne kraamtijd heeft gehad, dit geeft mij goede hoop .
Ik wens je veel sterkte en succes met het herstel.