Na 38 weken en 6 dagen zwangerschap, op vrijdag 12 november 2021, ben ik bevallen van onze zoon Len. Vandaag deel ik mijn bevallingsverhaal met jullie.
Mijn hele bevallingsverhaal begint eigenlijk al voor vrijdag 12 november. Hoewel ik tijdens mijn zwangerschap lichamelijk weinig kwaaltjes had, vond ik het mentaal een grote uitdaging. Het loslaten van de controle, het veranderen van mijn lichaam en de onzekerheid van wat er ging komen ging soms met me aan de haal. Hierdoor heb ik psychisch gezien best veel moeite gehad met zwanger zijn. Het is iets waar ik op mijn blog, maar ook op mijn Instagram al vaak open en eerlijk over ben geweest. Vanaf mijn ziekenhuisopname is dit eigenlijk alleen maar erger geworden. Ik werd medisch en er is op een gegeven moment gesproken over een inleiding. Deze inleiding was dan ook voornamelijk vanwege het feit dat ik het mentaal niet langer meer vol kon houden om zwanger te zijn. In goed overleg met de artsen mocht ik vanaf 39 weken zwangerschap ingeleid worden.
Samen met Kai besloot ik in de eerste instantie te wachten tot de 40 weken. Als Len zich nog niet zelf zou aandienen, wilde ik dan graag de inleiding in gang zetten. Echter heb ik gemerkt, dat toen dit eenmaal afgesproken werd, ik niet langer kon wachten. Toen we de datum met 40 weken hadden staan, kon ik de dagen maar moeilijk doorkomen. Ik zag het niet meer zitten. Gelukkig zagen de artsen geen reden om per se te wachten tot 40 weken en ook een week eerder zou ik gezond en veilig kunnen bevallen. Voor mij was het belangrijkste natuurlijk dat Len hier geen last van zou hebben. De artsen konden uiteraard niks garanderen, want een inleiding is geen natuurlijke bevalling, maar uit onderzoek wisten ze dat er weinig complicaties zouden zijn vanaf dit termijn. Len langer in mijn buik houden was niet noodzakelijk en vooral voor mij niet langer haalbaar. Er kwam een nieuwe datum: 11-11-2021. Op deze donderdag zou er een ballonnetje worden ingebracht. Wat een opluchting!
Ballon
Op donderdagochtend moest ik me melden in het ziekenhuis. Ik werd in een kamer gelegd en als eerste werd mijn ontsluiting gemeten. Indien er al voldoende ontsluiting zou zijn, kon ik namelijk meteen worden ingeleid. Dit was niet het geval en het plaatsen van de ballon was dus nodig. Er werd met een eendenbek een ballonnetje ingebracht. Online had ik al veel opgezocht over deze plaatsing en veel vrouwen vonden dit zeer onprettig en pijnlijk. Zelf had ik deze ervaring niet. Een eendenbek is natuurlijk niet heel fijn, maar echt pijnlijk is anders. De ballon werd gevuld met vloeistof, zodat het een diameter van ongeveer drie centimeter zou hebben. Door het plaatsen van deze ballon zou ik hopelijk binnen een paar dagen ingeleid kunnen worden, mits deze voor minstens drie cm ontsluiting zou zorgen. Hoe lang dit ging duren, wist niemand. Bij sommige vrouwen valt de ballon er al snel uit en is er voldoende ontsluiting. Echter zou het ook een paar dagen kunnen duren.
Na het plaatsen van de ballon moest ik nog een tijdje blijven liggen. Ik kreeg de bekende banden om mijn buik. Dit had ik tijdens mijn ziekenhuisopname ook al vaak meegemaakt. Naast de hartslag van Len en mij werd er zo gekeken naar de contracties in mijn buik. Verder merkte ik weinig, behalve dat ik meteen een soort menstruatieachtige krampen kreeg. Ook dit had ik al gelezen over het plaatsen van een ballonnetje. Ergens vond ik het wel fijn, want hierdoor had ik het gevoel dat er in ieder geval iets aan het gebeuren was daar beneden. Na twee uurtjes mocht ik naar huis. Hoewel ik verder weinig voelde van de ballon, was het niet heel comfortabel om met twee slangetjes tussen je benen te lopen.
De hele donderdag was ik wat onrustig. Omdat ik natuurlijk al langer wist dat ik op deze dag een ballon kreeg, had ik geen klusjes meer te doen voor de bevalling. Alles stond klaar en alles was gedaan. Ik wilde vooral heel graag weten hoe ik de ontsluiting kon versnellen. Mijn tijd vulde ik dan ook met het zoeken naar deze info, maar online werd ik heen en weer geslingerd tussen ‘vooral ontspannen’ en ‘vooral in beweging blijven’. Ik besloot beide toe te passen en wisselde een wandeling af met chillen op de bank. Het grote wachten was begonnen!
Na ieder toiletbezoek keek ik verwachtingsvol naar beneden. Ging de ballon uitvallen? Helaas. ’s Avonds lag ik onrustig in bed en ook ’s nachts kon ik niet goed slapen. Zou de bevalling morgen gaan beginnen? Als de ballon uit zou vallen, moest ik het ziekenhuis bellen. Dan wisten zij in ieder geval zeker dat ze een kamer voor me vrij moesten houden. Tot mijn grote verbazing (en opluchting) viel de ballon vrijdagochtend 12-11 om 4:30 uit. Dat was een teken van voldoende ontsluiting. Om 6:00 reden we naar het ziekenhuis. Wetende dat we pas weer terug zouden rijden als ons zoon geboren zou zijn. Het ging vandaag gebeuren!
Het begin van de bevalling
Ik had inderdaad drie cm ontsluiting en mijn vliezen werden doorgeprikt. Vanaf 7:30 begonnen mijn eerste weeën dankzij een infuus met oxytocine. De hoeveelheid voerden ze heel langzaam op totdat ik regelmatige weeën had. Vanuit verhalen wist ik dat er bij een inleiding verhoogde kans was op een weeënstorm. Daar zat ik natuurlijk niet op te wachten. Dit kan soms ontstaan doordat er te snel oxytocine wordt toegediend. Ik hield het dan ook nauwlettend in de gaten. Het opvangen van de weeën ging in het begin heel goed. Het werd steeds iets pijnlijker, maar zeker niet ondraaglijk. Wel merkte ik al snel dat mijn lichaam zich begon te legen. Sorry als dit TMI wordt, maar het begon te voelen als een hele heftige buikgriep. Dit is eigenlijk ook precies waar ik de bevalling qua pijn mee zou vergelijken. Ik verbleef tijdens deze fase van de bevalling vooral in de badkamer. Ik zat op het toilet en stond nog een tijdje onder de douche.
Al heel snel voelde ik aan mijn lichaam dat het wilde persen. Nu al?! Het was pas 10.30. De gynaecoloog kwam langs voor een check. Ik bleek zeven cm ontsluiting te hebben! Snel vroegen we om het bevalbad, maar gingen we dat nog redden? Ik wilde namelijk heel graag in bad bevallen. Kai en de verpleegkundigen gingen het bevalbad in gang zetten. Ze waren de kamer nog niet uit of ik schreeuwde dat ik het niet langer kon volhouden. Ik moest NU al persen. De arts zei dat dit eigenlijk niet kon, maar na het meten bleek ik in een paar minuten ineens al op negen centimeter te zitten. Dat bevalbad gingen we zeker niet meer redden en werd snel afgezegd. Deze fase vond ik het meest pijnlijk. Ik mocht namelijk nog niet meepersen, maar alles in mijn lijf vroeg daarom. Ik moest de drang weg ademen, maar heel eerlijk gezegd lukte dat niet. Gelukkig ging deze fase ontzettend snel, want om 11:00 had ik volledige ontsluiting en mocht ik eindelijk wat gaan doen met deze aandrang. Het persen ging beginnen!
Persfase
Maar zo snel als die eerste fase ging, zo moeizaam ging de persfase. Ik had het gevoel dat er NUL schot in de zaak zat. Elke keer als ik de perswee voelde, deed ik mijn best om Len de weg naar buiten te duwen. Echter leek het hoofdje nog ver weg. Het was ontzettend vermoeiend. Wel heb ik deze fase als minder pijnlijk ervaren. Ik kon namelijk eindelijk iets doen met die weeën. Omdat ik niet in bad kon bevallen, wilde ik graag verticaal bevallen. Ik probeerde veel van houding te wisselen. Zo zat ik vooral op handen en knieën op het bed, maar ook een aantal persweeën op de baarkruk. Na ruim anderhalf uur raakte ik uitgeput. Zelf had ik dit niet meteen door, maar de klinisch verloskundige gelukkig wel. Ze gaf aan dat het niet veel langer moest gaan duren. Toen ze dit vertelde, voelde ik het zelf ook. Ik kon echt niet meer. Wat waren de opties? In overleg hebben we besloten om Len met een pomp en knip te halen. Ik had op dat moment even geen idee meer wat dit inhield, maar het kon me ook niets meer schelen. Len moest nu gehaald worden, want ik was helemaal op. Twee uur persen was veel te lang. Al snel kwam de arts met alle spullen. Er kwam een kleine verdoving, die ik totaal niet voelde. Hij gaf aan dat het snel voorbij zou zijn. ‘Nog drie keer persen’. Jaja, dacht ik. Maar hij had gelijk. Met de vacuümpomp was Len er na drie persweeën. Wat een opluchting!
Len werd in mijn armen gelegd en ik kon alleen maar huilen van opluchting en geluk. Hij was er gewoon! Het was op dat moment net geen 13:00. Al met al is de bevalling dus mega snel gegaan. Ik kijk er heel positief op terug en ik heb geen moment spijt van deze inleiding. Ook ben ik in het ziekenhuis heel goed ondersteund. Ze hielden rekening met ons gehele bevalplan. Hoewel ik uiteindelijk niet in bad kon bevallen, ben ik echt blij dat het zo is verlopen. Uiteindelijk mochten we al voor 18.00 het ziekenhuis verlaten en konden we beginnen aan onze kraamtijd thuis. Over die kraamperiode zal ik binnenkort een uitgebreide blog schrijven, want deze periode is -en dat is nog zacht uitgedrukt- heel heftig geweest.
Dit was mijn bevallingsverhaal met inleiding. Hopelijk heb je wat gehad aan mijn ervaringen. Heb jij ook een ingeleide bevalling gehad? En kijk je daar ook zo positief op terug? Ik ben benieuwd!