Een langere tijd heb ik een stabiel gewicht gehad. Ik schommelde altijd rond een bepaald getal en ik had zelfs jarenlang geen weegschaal in huis. Helaas ben ik op dit moment, vanwege het vele sporten, flink afgevallen. Zo veel dat ik nu weer moet aankomen. Vandaag wil ik iets meer delen over het aankomen en afvallen van de afgelopen jaren.
Deze week kwam ik een foto van mezelf tegen. Het was een foto van acht jaar geleden, toen ik 21 was, genomen in Indonesië. Daar was ik zes weken aan het rondreizen met twee goede vriendinnen. Het was een geweldige tijd. Ik was op en top student, genoot intens van het leven en voelde me vrij. Het contrast met de jaren daarvoor was enorm. Niet alleen in gewicht, maar vooral in mijn hoofd. Vanaf mijn 17e tot mijn 20e had ik een eetstoornis. Over die periode heb ik al vaker geschreven op mijn blog.
Toen ik de foto van Indonesië terugzag, schrok ik. Wat een verschil met nu! Ik was daar op mijn ‘zwaarst’, maar tegelijkertijd ook heel gelukkig. Ik voelde me vrij, kon eten wat ik wilde zonder schuldgevoel en sporten deed ik alleen als ik zin had. Na die reis ben ik verder gegaan met studeren en begon ik met hardlopen: van kleine rondjes om het Noorderplantsoen tot drie marathons in een jaar.
Naast dat ik als persoon heel erg gegroeid ben, is mijn lijf ook erg veranderd. Ik ging steeds meer sporten. Jarenlang met plezier, maar sinds een aantal maanden werd het ook een strijd. De strijd zat vooral in mijn hoofd. Het ‘willen’ sporten werd ‘moeten’ en ieder rondje moest langer, verder of sneller. Ik viel terug in oud gedrag, een obsessie. Ik sloeg erin door en ontwikkelde opnieuw een ongezonde relatie met sport.
Naast dat het in mijn hoofd niet altijd zo gezellig meer was, veranderde ook mijn lichaam. Door het vele sporten, viel ik veel af. Ik kon het er simpelweg niet aan eten. Wellicht is het herkenbaar voor anderen die een eetstoornis hebben gehad, maar afvallen vormt vaak ook een trigger. Op dit moment heb ik dan ook een te laag gewicht en moeten er nog een aantal kilo’s bij om gezond te worden. Iets waar ik nu dagelijks hard voor aan het werk ben.
Nu ziet mijn lichaam er dus heel anders (eigenlijk ongezonder) uit dan acht jaar geleden. Opmerkelijk en ook een beetje schokkend vond ik de reacties op mijn Indonesië foto. Ik plaatste het gisteren in een story. Daarbij deelde ik alleen de tekst: ‘Ik herken mezelf bijna niet’. Toch kreeg ik veel positieve berichten van volgers. Wat heb je gedaan om zoveel af te vallen? Wat knap dat je zo bent veranderd! Hoeveel sport je en welke sporten doe je allemaal om dit voor elkaar te krijgen? Wat een mooie transformatie!
Deze reacties vond ik best heftig. Ik vind de foto van mezelf ook wel schokkend, omdat ik zoveel zwaarder ben. Het is niet per se het gewicht waar ik nu naar terug zou willen. Aan de andere kant zie je op de foto niet wat er in mijn hoofd gebeurt. Ik was namelijk heel erg gelukkig. Ik voelde me vrij en genoot van het leven. Op dit moment ben ik overigens ook gelukkig en gaat het steeds beter met me, maar de afgelopen maanden was het in mijn hoofd best vaak een strijd. De obsessie rondom het sporten heeft veel invloed gehad op hoe gelukkig ik me voelde en hoe ik over mezelf dacht. De zelfliefde, zoals acht jaar geleden, was soms ver te zoeken.
Ik heb het al vaker geschreven en gezegd: geluk zit niet in gewicht. Het getal op de weegschaal heeft niks te maken met hoe mooi het leven is of in hoeverre je daarvan kunt genieten. Inmiddels heb ik door het aankomen en afvallen dit allemaal kunnen ervaren. Ik vind het leven nu ontzettend mooi en kan er intens van genieten, maar het liefst nog wel met een paar kilo meer en een gezonde relatie met sport.
Herken jij je hierin? Hoe is jouw relatie met aankomen en afvallen? Ik ben benieuwd!