Sporten wordt gezien als gezond. Het is maatschappelijk zeer verantwoord en wordt erg aangemoedigd. Toch zit er ergens een kantelpunt, want doorslaan in sport kan juist leiden tot problemen. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Het is iets waar ik ruim tien jaar geleden al eens last van heb gehad, en ik had nooit, maar dan ook nooit, verwacht dat ik hier ooit weer mee te maken zou krijgen. Helaas is iets soortgelijks er de afgelopen maanden toch ingeslopen.
De afgelopen tijd heb ik ondervonden hoe het is om terug te vallen in oud gedrag. Wanneer de wereld om je heen gespannen is en wanneer je weinig controle kunt voelen over de situatie, ga je elders op zoek naar het vinden van de houvast. Oud gedrag is dan de makkelijkste manier, omdat het ooit al een coping voor je is geweest. Ooit was dit voor mij het ‘niet eten’, maar ook obsessief omgaan met sport. Voor mij is sport altijd een fijne uitlaatklep geweest. Zowel wanneer ik me goed voel, maar ook op minder mooie dagen. Een rondje hardlopen of wielrennen zorgt ervoor dat ik mijn hoofd leeg kan maken en kan ordenen. Het geeft rust en een fijn gevoel. Ik kan me voorstellen dat dit voor heel veel mensen herkenbaar is. Dit is dan ook een heel gezond effect van sport. Het is precies datgene wat sport ook zo mooi maakt. Bewegen heeft niet alleen veel lichamelijke voordelen, maar juist ook mentale.
Steeds vaker en langer
De afgelopen weken en maanden raakte ik de gezonde balans en het contact met mijn lichaam kwijt. Ik had steeds meer nodig om hetzelfde gevoel te krijgen. Het leek alsof het nooit genoeg was en ik altijd meer moest rennen om hetzelfde effect te creëren. Het fijne gevoel kwam niet meer na 6 kilometer, maar pas na 15 kilometer. En 15 kilometer werd al snel 20. Een rondje van 60 kilometer fietsen was voorheen altijd een lange rit voor me, maar nu voelde dat als veel te kort. Wanneer je steeds langer en meer moet doen van jezelf, je onrust voelt als dit niet kan of zelfs in paniek raakt, dan weet je dat het niet goed zit. Zo kun je doorslaan in sport.
Er zijn voor mij veel factoren die meespelen. Natuurlijk speelt mijn werk als Influencer en blogger een rol. ‘Ik moet wel blijven sporten, want mensen verwachten dat van mij’. Het is een deel geworden van mijn identiteit. Daarnaast is vergelijken met anderen ook een heel gevaarlijk mechanisme. Instagram speelt daarin zeker een rol (ja, ook voor mij), maar vlak ook Strava niet uit. Tot slot merk ik het effect van mijn sporthorloge. Het meet en registreert alles. Hoewel ik het heel fijn vind om zoveel inzicht te hebben, houdt het op dit moment mijn problematiek in stand.
Doorslaan in sport
Natuurlijk herken ik veel vanuit mijn eetstoornis van ruim 10 jaar geleden. Niet dat ik mezelf dik vind (of vond) of ik heel bang was om dikker te worden, maar wel het dwangmatige en de obsessie. Ook toen was bewegen obsessief geworden en kon ik doorslaan in sport. Echter was dit wel in een heel andere tijd in mijn leven en daardoor is het ook heel lastig te vergelijken. Inmiddels ken ik mezelf namelijk veel beter, heb ik niet dezelfde onzekerheden en weet ik ook veel beter waar ik behoefte aan heb.
Toch ben ik geschrokken van het feit dat je jezelf zo kunt verliezen, wanneer de wereld op je heen op z’n kop staat. Het is mijn overlevingsmechanisme. Het is mijn manier om controle te houden over een situatie, die onoverzichtelijk, onzeker en chaotisch voelt. Natuurlijk is dit een schijnveiligheid en schijncontrole. De enige manier om echte controle te voelen, is door verbinding te hebben en houden met jezelf. Dat raakte ik hierdoor juist steeds meer kwijt.
Al snel merkte ik aan mezelf dat deze manier van sporten niet gezond is. Ik wil sporten wanneer ik daar zin in heb en niet omdat het moet van mezelf en al helemaal niet als ik ziek ben of pijn heb. Gisteravond deelde ik voor het eerst hier iets over op Instagram en de reacties en persoonlijke berichten waren overweldigend. Er was zoveel herkenbaarheid. Enerzijds heel fijn om te lezen, maar ik schrok er ook van. Ik was dus niet de enige! Dit is dan ook de reden waarom ik hier open en eerlijk over wil zijn. Op dit moment heb ik namelijk hulp gezocht om weer op een gezonde manier om te leren gaan met sport. Het is ontzettend hard werken en een lange weg, maar ik geloof zeker dat ik hier sterk uit kan komen.
Road to ..
En net zoals ik mijn weg naar de marathons of andere sportevenementen altijd heb gedeeld, wil ik ook dit proces met jullie delen. Ik geloof namelijk dat ik hiermee een taboe kan doorbreken en ook de keerzijde van sport kan laten zien. Inmiddels weet ik dat ik niet de enige ben en dat we juist door dit te bespreken, openheid creëren en laten zien wat het met ons doet. Zo hoef je het ten eerste niet alleen te doen, maar laten we ook de gezonde kant zien van de sport. Meer is niet altijd beter. Het is vooral beter wanneer je het doet vanuit de juiste, letterlijke, beweegredenen en kunt blijven genieten van het mooie in de sport.
Herken jij je in het doorslaan in sport? Je mag me altijd een mailtje sturen of een berichtje op Instagram als je ergens over wilt delen. Op deze manier hoop ik dat we elkaar kunnen helpen om op een gezonde manier om te blijven gaan met sport. De komende tijd zal ik op mijn blog meer delen over dit proces. Want wanneer weet je dat het sporten niet meer gezond is? Wat helpt mij om hier weer een gezonde balans in te vinden? Als je suggesties hebt voor onderwerpen, laat het dan ook vooral weten!
Voor nu ga ik even op vakantie. Daar ga ik misschien wel een paar keer sporten, maar ik laat mijn sporthorloge in ieder geval een weekje af. Dan kan mijn pols eindelijk eens bijkleuren en kan ik hopelijk loskomen van de obsessie en de onrust die daaromheen hangt. Tot snel!