De Boston Marathon is inmiddels ruim drie weken geleden. Dat dit een absoluut hoogtepunt is geweest in mijn hardloop”carrière”, moge duidelijk zijn. Nooit eerder liep ik zo lang op zo’n tempo. Je zou denken dat zo’n ervaring zorgt voor nog meer motivatie en zin om nieuwe doelen aan te scherpen. Op dit moment blijkt echter het tegendeel. Ik zit middenin een hardloopdip!
Dat betekent echter niet dat ik mijn hardloopschoenen na de marathon niet heb aangehad. Juist wel! Na de marathon ben ik best snel weer begonnen met kleine rondjes hardlopen. Dat ging eigenlijk ook helemaal niet verkeerd. Al snel liep ik weer 10 kilometer en mijn benen vonden alles goed. Het leek alsof ik heel snel herstelde en op die manier pakte ik het hardlopen ook op.
De klap komt later
Maar of ik nou echt zo goed hersteld was? Een week geleden merkte ik op dat mijn lijf heel raar reageerde op trainingen. Mijn hartslag blijft laag (ook mijn rustpols is nooit zo laag geweest), maar ik voel me wel vermoeid. Het lopen lukt eigenlijk maar in één tempo, want wisselingen gaan moeizaam of niet. Mijn benen voelen leeg en vermoeid. Ook langer dan een uur lopen, is nog niet echt een succes. Misschien toch te snel begonnen? Ik merk dat het in ieder geval wel tussen mijn oren gaat zitten en het voelt als een hardloopdip. Of zou het komen doordat ik geen doel gepland heb?
Doelloos
Trainen zonder doel voelt op dit moment een beetje doelloos voor mij. Natuurlijk heb ik wel loopevenementen binnenkort, maar het is niet zo dat ik daar een PR of per se een snelle tijd wil gaan lopen. Zo staat op 17 mei de MEER-run in Groningen gepland, waar ik 14 kilometer zal lopen en ga ik het weekend later, op zondag 26 mei, 15 kilometer tijdens de Vestingloop in Den Bosch doen. Er staat dus wel degelijk iets gepland, maar het lukt me niet om me daar helemaal voor op te laden. Ook deze zomer heb ik nog geen leuke hardloopevenementen gepland en zelfs na de zomer niet. Het wordt voor het eerst in drie jaar dat ik geen marathon in het najaar zal gaan lopen. Gek? Ja! Maar ergens geeft het ook wel rust. Het hoeft even niet.
Natuurlijk sluit ik niet uit dat er nog een mooi en groot evenement gepland gaat worden. Het kan best zijn dat er iets op mijn pad komt, waar ik zo enthousiast van word, dat ik geen nee kan zeggen. Een nieuwe uitdaging is immers altijd welkom! Stiekem heb ik nog een tijdje gedacht aan de Marathon van Valencia, maar dat vind ik te dicht op Tokyo (begin 2020).
Ook zijn er natuurlijk een heleboel andere mooie evenementen te bedenken. Zo dacht ik aan de Berenloop of een mooie halve marathon in een stad dit najaar. Op dit moment ligt dat allemaal nog open en wil ik eerst kijken hoe deze zomer zal verlopen. Want zoals jullie wellicht al hebben vernomen, ga ik me iets meer richten op het wielrennen. Daarvoor heb ik namelijk wel een mooi doel staan, maar dat vertel ik later in een ander artikel.
Ik weet dat de looptrainingen zonder doel meer moeite zullen kosten. Dat ik dus even in een hardloopdip zit, is helemaal niet zo gek en hoort er misschien zelfs wel bij. Zonder groot doel is het best lastig om jezelf voor specifieke trainingen te motiveren. De deur uit gaan is het probleem overigens niet. Hardlopen zelf lukt wel, maar eigenlijk nooit lang en dus geen specifieke snelheidstraining.
Heb jij weleens last van een hardloopdip? Hoe kom jij er dan weer uit?