Inmiddels zijn we bijna drie weken verder. De Chicago Marathon voelt alweer ver weg. Gelukkig voelt het lichamelijk ook zo. Vandaag deel ik hoe mijn herstel van de marathon is verlopen. Heb ik wel rust genomen? En ben ik niet in een dipje geraakt?
Chicago was mijn zesde marathon en ik kan je zeggen: dat scheelt. Iedere marathon is het herstel beter gegaan. Ik heb minder spierpijn na afloop en merk ook dat mijn lichaam er niet meer zo van schrikt. Na mijn eerste marathon had ik enorme spierpijn, maar ook de hele week geen eetlust. Of het nou door de gelletjes kwam of omdat het gewoon zoveel impact op mijn lijf had gemaakt? Ik was in ieder geval even letterlijk en figuurlijk uit de running.
In Chicago liep ik mijn snelste, maar ook fitste marathon tot nu toe. Ik voelde mezelf met de kilometer sneller en beter worden. De finish kwam misschien nog wel iets te vroeg, want zelfs na het ophalen van de medaille voelde ik zoveel energie. Een marathon op deze manier lopen, is natuurlijk heel anders. Dat merk je absoluut in het herstel.
Na de marathon had ik een beetje spierpijn in mijn bovenbenen. Dat zal erbij blijven horen. Ik fietste dit er grotendeels al uit op de Medal Monday toen ik per fiets Chicago heb verkend. Toch kon ik in Nederland al snel weer lekker beginnen met lopen. Zowel mijn lijf als mijn hoofd was daar al heel snel klaar voor.
Hoe ben je hersteld?
Wat heb ik nou precies gedaan voor dat herstel van de marathon? Eigenlijk heb ik het lopen rustig opgebouwd. Zowel qua snelheid als afstand ben ik rustig van start gegaan. Ik had even geen schema waar ik me aan hoefde te houden. Per dag keek ik waar ik zin in had en waar ik blij van werd. Gelukkig was het vlak na de Chicago Marathon in Nederland nog heerlijk nazomer weer. Hierdoor kon ik vaker op de fiets stappen en dit is denk ik heel fijn geweest in mijn herstel. Ik fietste vaak niet verder dan 30 tot 40 kilometer op een relaxt tempo. De belasting is dan net even anders dan tijdens het lopen en ook is je hartslag minder hoog tijdens het fietsen.
Eerder schreef ik weleens over een zwart gat na het lopen van een marathon. Zeker na mijn eerste marathon vond ik dit wel pittig. Ik miste het echt om een doel te hebben om voor te trainen. Die marathon was zolang een richtpunt geweest. Nu zie en voel ik dit gelukkig anders. Natuurlijk wist ik vlak voor Chicago al wat mijn volgende doel ging worden. Op maandag 15 april 2019 loop ik namelijk de Boston Marathon. Dit scheelt heel erg in mijn after-marathon-dip.
Verder focus ik me de komende weken op kleinere en kortere afstanden. Ik wil een snelle 10 kilometer lopen, ik zal starten tijdens de Zevenheuvelenloop en ik ga weer aan wat halve marathons deelnemen. Mijn lichaam voelt in ieder geval heel sterk en fit aan. Ik denk dus ook zeker dat ik de komende tijd weer wat kan opbouwen in kilometers en ook kan werken aan mijn basissnelheid. Dit probeer ik te doen door bijvoorbeeld de kortere intervallen te gaan trainen.
Al met al is het herstel van de marathon heel goed gegaan. Ik heb het lopen snel weer opgepakt, maar dit is deels mogelijk doordat ik juist zo’n fijne marathon heb gelopen. Ik blijf iedere dag goed luisteren naar mijn lichaam, maar ik merk dat ik echt wel weer verder kan trainen richting andere leuke loopjes.
Hoe verloopt jouw herstel na een marathon? Vind je het lastig om in te schatten wat je wanneer kan gaan doen? Ik ben benieuwd!