17 dec 2017 | Raceverslag

Raceverslag: Ameland Adventurerun 2017

Voor de derde keer stond ik aan de start bij de Ameland Adventurerun. Het was tevens ook de derde keer dat ik een halve marathon op Ameland heb gelopen. Het werd niet alleen mijn snelste halve op Ameland, maar ook meteen mijn snelste ooit. Hoe ik dat voor elkaar heb gekregen? Dat vertel ik in dit raceverslag! Ik deel alles over de Ameland Adventurerun 2017.

Net als vorig jaar vertrok ik samen met vriendinnen naar het eiland voor dit hardloopevenement. Dit jaar gingen we met z’n drieën. Anne en Iris liepen allebei de 10 kilometer. Anne voor de tweede keer op Ameland en Iris liep haar eerste 10.

Voorafgaand aan deze halve marathon had ik eigenlijk geen doelen gesteld. Ik had geen eindtijd in mijn hoofd en dat wilde ik ook helemaal niet. Het afgelopen jaar is een gekkenhuis geweest qua hardlopen. Ik heb zoveel gedaan en zoveel willen pieken. Eigenlijk wist ik niet eens of en wat ik nog van mijn lichaam kon vragen. Daarnaast zijn de laatste weken druk en hectisch geweest. Dat is niet iets waar ik nu heel erg over uit wil weiden. Het is overigens vast herkenbaar bij velen in een decembermaand.

Afijn. Ik ging dus zonder doel en zonder plan naar Ameland voor die halve marathon. Om heel eerlijk te zijn had ik er niet eens heel erg veel zin in deze keer. Wel om een dagje weg te zijn, maar niet per se om voor de derde keer over dat parcours te hobbelen. Ik kende het nu wel. Daarnaast was het vrij koud, stond er een harde wind en kwamen er uit het niets pittige buien met regen en hagel overwaaien. Natuurlijk is Ameland in vergelijking met mijn vorige ”loopje” in New York ook wel een heel groot contrast.

Voor het eerst werd ik niet in het wedstrijd vak geplaatst en stiekem vond ik dat ook wel lekker. Ik had mijn muziek op standje gehoorbeschadiging en was helemaal klaar voor mijn loopje. Anders dan anders had ik kwarkbollen gegeten voor de wedstrijd en had ik slechts één gelletje op zak. Ik hield mezelf voor dat ik het vast wel leuk zou gaan vinden, wanneer ik van start zou zijn.

En dat klopte. Vlak voordat het startschot klonk, vertelde de speaker dat het parcours veranderd was ten opzichte van andere jaren. Dat maakte het interessant. Om 13.45 precies gingen we van start. Ik zocht mijn eigen tempo en ritme en meteen merkte ik op dat ik fijn kon lopen. Gek genoeg voel ik dat altijd heel snel.

Het eerste stuk van het parcours was gelijk aan de vorige jaren. Eerst liepen we het dorp Nes uit om vervolgens via een bospaadje richting het strand te lopen. In het stuk bos zitten al best wat heuveltjes. De duinen op het strand zijn ook wel even pittig om op te komen. Het zand was gelukkig iets steviger dan vorig jaar. Hierdoor had ik minder moeite om over het strand te rennen. Daarnaast waaide het ontzettend hard, maar dit hadden we eerst in de rug. De eerste helft liep ik dus al met een gemiddelde pace van 4:39 minuut per kilometer. Zo snel was ik nog nooit begonnen aan een halve marathon. Ik was benieuwd of ik dit vol zou kunnen houden. Mijn benen voelden in ieder geval nog goed.

Na tien kilometer hadden we het grootste deel strand wel gehad. Er volgden nog wel een aantal stukken over onverhard wegdek. Echter kwam er dus ook nog een lang stuk parcours dat ik nog niet kende. Er zat zelfs nog een kuitenbijtertje in rondom het 15 kilometerpunt, aldus de speaker. Ik wachtte het rustig af. Tijdens het lopen voelde ik me heel goed. Het ging zo gemakkelijk! Ik was eigenlijk helemaal niet moe.

Enerzijds was ik wel bang dat ik teveel krachten verspilde, maar tegelijkertijd voelde ik me echt sterk. Ik besloot het er ook maar gewoon op te wagen en mijn tempo versnellingen gewoon door te zetten. Hierdoor liep ik soms wel alleen en vol in de wind. Ik bleef niet achter groepjes hangen, omdat ik voor mijn gevoel dan teveel in moest houden. Uit de wind lopen zat er dus helaas niet bij.

Sommige klimmetjes waren pittig, maar ik herstelde er goed van tijdens het lopen. Hierdoor kon ik tot het einde toe goed door versnellen. Uiteindelijk was ik wel heel blij dat de finish in zicht kwam. Met een tijd van 1.35.13 was ik ontzettend blij! Ik had met een gemiddelde pace van 4:31 minuut per kilometer gelopen. Ik had van te voren nooit verwacht dat ik dit vandaag zou kunnen. Zeker niet op zo’n parcours en met deze omstandigheden. Ik ben heel benieuwd wat ik van mezelf kan verwachten op een vlak en sneller parcours.

Uiteindelijk ben ik heel blij dat ik wel gestart ben vandaag. Ondanks dat mijn hoofd er niet naar stond en ik niet heel erg veel zin had in hardlopen, wist ik meteen na de start waarom dit een heel goed idee was. Het parcours was geweldig: strand, duinen en bos! Dit maakt het voor mij een stuk leuker om te gaan rennen. Ook is het natuurlijk veel leuker wanneer je je fit voelt en goede benen hebt. Tijdens deze Ameland Adventurerun was dit zeker het geval.

Ik heb weer genoten en deze runner’s high geeft me in ieder geval voldoende energie om de rest van dit jaar uit te zitten. Wat was 2017 een top hardloopjaar! Binnenkort volgt natuurlijk mijn jaaroverzicht van de hardloopevenementen en een terugblik op mijn hardloopdoelen. Heb ik ze behaald? Op 1 januari 2018 deel ik mijn nieuwe doelen. Benieuwd? Houd mijn blog dan in de gaten.

Heb jij ook op Ameland gelopen? Ook zo genoten? Wat was je tijd?