4 okt 2017 | Persoonlijk

Persoonlijke update: wat is er gebeurd en ga ik nog naar New York?

Afgelopen zaterdag had ik een heerlijke dag. Er kwam familie langs, er waren vrienden en veel gezelligheid. Na een kort rondje hardlopen bestelden we pizza en dronk ik een wijntje. Niets geks! Totdat ik acute hoofdpijn kreeg.

En een beetje hoofdpijn ben ik echt wel gewend, hoor. Meestal neem ik twee paracetamol, drink ik een groot glas water en ga ik vroeg in bed liggen. Zo ook deze avond. De volgende ochtend stond er een 10 kilometer loop in Breda gepland samen met team Robert en team Susan. Dus wat extra uurtjes slaap kon ik sowieso wel gebruiken. Met moeite poetste in mijn tanden en ging ik rillend in bed liggen. In geen enkele positie werd de pijn minder en de paracetamol deed zijn werk ook niet.

Na een uur in bed kon ik het niet meer aan. De slaap kon ik niet vatten, want de pijn was ondraaglijk. Ik belde in paniek mijn vriend op. Ook de huisartsenpost belde ik, want iedere minuut met deze pijn was te lang. Gelukkig kon ik rond middernacht bij de dokterspost terecht. De huisarts dacht aan een thunderclap headache. Zelf had ik er nog nooit van gehoord, maar de symptomen klopten: ernstige, acute hoofdpijn. De oorzaak kan ernstig zijn (zoals een hersenbloeding of hersenvliesontsteking), maar het hoeft niet. Al snel kreeg ik een doorverwijzing naar de spoedeisende hulp en werd ik van top tot teen onderzocht. Na een CT scan en diverse bloedonderzoeken kreeg ik te horen dat ik opgenomen moest worden. Pas om half 5 in de ochtend had ik een bed op de bewaakte neurologie afdeling. Het infuus werd ingesteld met extra kalium, want dat was aan de lage kant.

Gelukkig deed de morfine zijn werk en de pijn ebde weg. Na een paar uurtjes werd ik alweer wakker, want uitslapen is er in een ziekenhuis niet bij. Daar lag ik dan. Nog geen week geleden stond ik aan de start van de marathon in Berlijn. Ik liep een geweldige tijd en ik voelde me sterker dan ooit. Nu lag ik op een bewaakte afdeling waar de gemiddelde leeftijd 60+ was. Twee nachten moest ik blijven. Op zondag werd er een MRI gemaakt en op maandagochtend kreeg ik het bericht dat ik naar huis mocht. Helaas is nog niet alles oké, maar ik mocht naar huis.

Nu ben ik thuis en dan komt de klap. Wanneer je thuis bent besef je pas wat er allemaal is gebeurd. Alles ging zo snel. Het is een beetje onwerkelijk. Aan de ene kant ben ik heel gelukkig en opgelucht. Er is, naast een toeval ontdekking, geen ernstige oorzaak gevonden. Mogelijk heb ik gewoon pech gehad en hopelijk was het eenmalig. Toch hakt zoiets erin en besef je ineens hoe gelukkig en dankbaar je mag zijn met een gezond en sterk lijf.

Ga ik nog naar New York?

Maar hoe nu verder? Dat vraag ik me ook iedere minuut van de dag af. En als ik er even niet aan denk, wordt het wel aan me gevraagd door vrienden of familie. Ga ik wel naar New York? Kan ik wel een marathon lopen? Heel eerlijk gezegd denk ik wel dat dit kan. Ik voel me niet ziek en ik denk dat ik wel gewoon weer kan gaan hardlopen. De artsen zijn hier helaas niet heel duidelijk over geweest en ik hoop daar zeer binnenkort iets van te horen. Wel is het vertrouwen in mijn lichaam weer een beetje gedaald. Na twee keer ingestort te zijn na de marathon van Rotterdam en nu een week na Berlijn deze klap te krijgen, ga je toch twijfelen. Kan mijn lichaam alles wel aan? Vraag ik niet teveel van mezelf? Wat is wijsheid?

Zoals je kunt lezen, zit ik zelf ook met behoorlijk veel vragen en weinig antwoorden. Ik ben natuurlijk de enige die mijn lijf kan aanvoelen. Ik ben de enige die grenzen van het lichaam moet bewaken. Dat heeft even tijd nodig en ik denk dat ik in de komende dagen wel wat wijzer zal worden. Ik ga gewoon binnenkort een rustig rondje hardlopen. Als dat goed gaat, zal ik het weer langzaamaan op gaan bouwen.

Ik heb lang getwijfeld of ik dit met iedereen wil delen. Natuurlijk heb ik een persoonlijke blog. Ik deel heel veel succesmomenten en ik probeer ook altijd heel positief te zijn. Dat helpt niet alleen mezelf, maar ik merk dat ik hierdoor ook anderen enthousiast kan maken of kan inspireren en motiveren. Dit is iets wat ik heel belangrijk vind. Toch hoort ook dit bij het leven. Ik wil ook eerlijk zijn. Ik wil niet dat men denkt dat ik perfect ben of dat bij mij alles altijd voor de wind gaat. Iedereen maakt hoogte- en dieptepunten mee. Uiteindelijk denk ik dat het maar net is hoe je hiermee omgaat. Waar leg je de focus op? Hoe deal je ermee? Voor nu wil ik dus ook positief afsluiten en mededelen dat ik alles op alles ga zetten om gewoon fit en gezond aan de start in New York te staan. De wil is er, nu het gezonde lijf nog!

Heel erg bedankt voor alle lieve, hartverwarmende berichtjes. Zo bijzonder om te lezen hoe jullie meeleven! Duizendmaal dank!