Inmiddels is het anderhalve maand geleden dat ik op mijn blog deelde over het doorslaan in sport. Op dat moment speelde het al maanden en was ik ook al weken bezig met mijn herstel. Nu ben ik weer een stuk verder en deel ik graag met jullie hoe het nu gaat. Van obsessie naar plezier!
Het is een heel (bijzonder) proces. Al vanaf de eerste week van maart, officieel nog voor corona, besloot ik dat ik hiermee aan de slag zou gaan. Inmiddels zijn we al een halfjaar verder en heb ik ontzettend veel geleerd. Waar mijn klachten eerst erger werden (wat vaker voorkomt), heb ik op een gegeven moment zoveel motivatie gekregen dat ik de knop om heb kunnen zetten. Dat punt is heel belangrijk geweest in mijn herstel.
Het omzetten van die knop voelt als een enorme bevrijding! Voorheen had ik mensen dit weleens horen zeggen, maar ik kon me niet voorstellen dat het bestond. Ik had ook nooit verwacht dat ik dit echt vol kon houden. Dat betekent overigens niet dat iedere dag makkelijk is of dat ik het stemmetje, dat zegt: ‘je moet verder, langer of sneller’, nooit meer tegenkom. Echter voelt de echte Japke, de gezonde Japke, steeds iets sterker en groter. Die gezonde en rustige stem wordt steeds harder en is meer aanwezig. Daar luister ik naar en hoe vaker ik naar de gezonde stem luister, hoe meer ruimte deze krijgt. Alles wat je aandacht geeft groeit.
Op dit moment heb ik al ontzettend veel stappen gezet in mijn herstel. Alles wat ik leer, houd ik voor mezelf bij. Ten eerste om mezelf hierin te helpen. Het is heel waardevol om alles uit te schrijven en alle mooie inzichten en opdrachten te onthouden. Ook hoop ik uiteindelijk voor anderen weer een motivatie en inspiratie te kunnen zijn en mijn lessen, tips en inzichten met jullie te delen. Hoe zet je die knop nou echt om? Wat is de functie van het (vele) sporten voor mij? Welke stappen kan ik zetten om weer vrijheid te kunnen voelen in het sporten?
Maar hoe merk ik dan dat het beter gaat? Hoe voelt dat en hoe ziet mijn sportschema er dan nu uit? Natuurlijk sport ik nog. Een leven zonder sport is voor mij niet haalbaar, want sport is heel belangrijk voor me. Het is een hele grote passie waar ik zeker geen afstand van wil en kan nemen. Dat is ook niet nodig om een gezonde balans te vinden. Echter is het wel een zoektocht. Je moet namelijk ontzettend eerlijk naar jezelf kunnen zijn.
Samen in plaats van alleen
Op dit moment sport ik veel minder dan ik voorheen deed. En als ik sport is het minder obsessief en vooral vanuit plezier. Dit betekent dat ik niet meer iedere dag sport en minder in omvang doe. Soms zit er nog wel eens een langere sportsessie bij, zoals de W100 van afgelopen zondag. Zo’n event kies ik heel specifiek uit, omdat dit soort dingen me heel gelukkig maken. Het draait daar namelijk niet om zo ver, lang of snel mogelijk fietsen. De gezelligheid, het samen zijn en het delen van een passie staat centraal. Daar haal ik zoveel energie uit! Dat is precies waarom ik sporten zo fijn vind. Sowieso helpt het om meer samen te sporten. Gisteravond ging ik bijvoorbeeld hardlopen met Suzanne. Het maakt dan even niet uit hoe ver of snel we lopen. Het is gezellig en dat vind ik het belangrijkste!
Naast deze kleine aanpassingen gebeurt het meeste natuurlijk intern. Ik ben bezig met veel verschillende thema’s, opdrachten en gedragsveranderingen. Op dit moment draag ik bijvoorbeeld mijn sporthorloge alleen tijdens het sporten. Dit geeft me nog steeds zoveel rust gedurende de dag!
Natuurlijk kan ik nog veel meer delen over mijn proces van deze obsessie naar plezier en dat zal ongetwijfeld in de toekomst nog voorbij gaan komen. Op dit moment probeer ik vooral deze stijgende lijn vast te houden. Uiteindelijk zal het waarschijnlijk een levenslang proces blijven. Het blijft altijd zoeken, balanceren en (hard) werken om goed voor jezelf te zorgen. En dat is oké!
Vind je het leuk om hier meer over te lezen? Heb je vragen over mijn proces? Of ben je geïnteresseerd om hier eens met me over te sparren? Laat het vooral weten in een reactie of in een DM.