In 2016 liep ik mijn allereerste marathon. Meteen na afloop zei ik: ‘Dit doe ik nooit weer!’. Toch heb ik me inmiddels ingeschreven voor marathon nummer acht. Het is snel gegaan de afgelopen drie jaar. Echter loop ik dit jaar maar één marathon en in dit artikel vertel ik waarom.
In 2016 liep ik de allereerste in Rotterdam. In 2017 besloot ik naast Berlijn, toch ook nog een keer Rotterdam te doen, maar al snel werd ik ook uitgekozen om mee te gaan naar New York. Dat betekende dus ineens drie marathons in één jaar! Wow! Dat was niet helemaal de bedoeling. Toch had ik het niet willen missen. De teller stond dus na twee jaar al op vier marathons. Ook in 2018 liep ik twee marathons. Naast Londen in het voorjaar mocht ik ook de marathon van Chicago lopen in het najaar. Wederom liep ik dus twee marathons in één jaar. Maar dit jaar gaat het anders. Na de Boston Marathon in april heb ik geen marathonplannen meer gemaakt.
Natuurlijk had dit een reden. Mijn lichaam trapte eind april op de rem. Het was wel even goed geweest met al dat trainen en al die marathons. Naast het trainen gebeurde ook op privé- en werkgebied veel. Eigenlijk veranderde bijna alles in mijn leven. Uiteindelijk is het een heel mooi proces geweest, maar dat heeft best veel energie gekost. Toen de sportarts zei dat ik echt even rust moest gaan nemen, heb ik dat dus gedaan. Afgelopen zomer liep ik (veel) minder dan ik gewend was. Wel pakte ik net even iets vaker de racefiets om toch te kunnen genieten van het buiten zijn en het sporten.
Al snel was het duidelijk dat ik de rest van het jaar geen marathon meer zou gaan lopen. Enerzijds gaf dat rust, want ik was zeker niet in staat om te gaan trainen voor zo’n groot doel. Ik merk aan alles dat ik nog niet fit ben. Ik kan wel weer trainen en het rustig opbouwen, maar de fitheid van begin 2019 heb ik zeker nog niet. In deze ”staat” zou ik niet eens een marathon willen lopen. Ik zou nooit aan die Boston tijd van 3:15 komen. Niet dat dat het belangrijkste is. Een marathon lopen zonder PR is ook prima natuurlijk. Toch vind ik het leuker om zoiets te doen als ik me daar fit, sterk en goed genoeg voor voel. En heel eerlijk gezegd, sta ik daar nog lang niet.
Marathonkriebels
Anderzijds vind ik het ook heel jammer. Als ik beelden uit Berlijn zie of mensen die toewerken naar New York en Chicago gaat het echt weer kriebelen. Het trainen en lopen van een marathon is zoiets moois! Vooral de najaarsmarathons vind ik leuk. Ik heb daar eerlijk gezegd meer mee dan met een voorjaarsmarathon. Sowieso vind ik het najaar een heerlijk hardloopseizoen en als je dan ook nog zo’n groot evenement kunt lopen, is dat natuurlijk geweldig!
Die kriebels die ik nu heb bij het zien van najaarsmarathons probeer ik goed vast te houden. Het geeft me motivatie om sterker te worden. Hopelijk kan ik de komende maanden mijn trainingen weer opbouwen, meer omvang draaien en uiteindelijk weer op mijn oude niveau terugkomen. Dit hoop ik te doen door nieuwe schema’s te volgen, mooie hardloopevenementen mee te pakken én wellicht weer bij een atletiekvereniging aan te sluiten. Komend weekend begin ik met de halve marathon in Eindhoven. Mijn PR van 1:27 zal ik niet gaan lopen, maar ik hoop toch wel ruim onder de 1:40 binnen te komen. Van daaruit kan ik dan weer gericht gaan trainen, zodat ik begin volgend jaar weer een marathonavontuur aan kan gaan. Daarover later natuurlijk meer!
Loop jij een najaarsmarathon dit jaar? En waar dan? Laat het hieronder weten in de reacties!