Het was op een zonnige dag in het voorjaar van 2014. Ik was student en liep nog niet zo fanatiek, maar een paar keer per week ging ik de deur uit voor een klein rondje door de stad. Ik woonde in het centrum dus echt op afgelegen plekken kwam ik niet. Dat ik dan ook op zo’n drukke plek ongewenste intimidatie tijdens het hardlopen mee zou maken, had ik nooit verwacht.
Ik had niemand verteld dat ik ging hardlopen, maar dat deed ik eigenlijk nooit. Ik ging immers maar een halfuurtje. Het was 14:00 en ik kwam net terug van mijn wekelijkse bijbaantje. De zon scheen en het leek me fijn om nog even te gaan lopen, voordat ik verder zou gaan met mijn masterscriptie. Ik trok mijn loopkleding aan. Destijds was ik nog helemaal niet veel bezig met hardlopen of het delen daarvan op Instagram. Ik liep op een paar oude Nikes en mijn sportkleding was simpel. Daardoor liep ik gewoon met mijn telefoon in mijn hand. Die ging natuurlijk wel mee, want een sporthorloge had ik ook nog niet. Ik liep met Runkeeper en Strava aan op mijn telefoon. Met muziek liep ik ook niet, want dat vond ik niet leuk.
Mijn favoriete route liep richting het Zernike in Groningen over het Jaagpad, langst het water. Het was een druk fietspad, want bij het Zernike hadden veel studenten college. Studenten en docenten fietsten (de hele dag door) af en aan over dit pad. Omdat ik nog van de korte afstanden was, draaide ik na drie kilometer om en liep ik terug richting mijn huis. Net na het omkeren gebeurde het.
Heel duidelijk hoorde ik een scooter aankomen en het gas loslaten. Hoewel ik nu altijd achterom kijk wanneer ik dit geluid hoor, vond ik het destijds niet opvallend. Ik had er totaal geen associatie mee en bleef gewoon lekker lopen. Totdat de scooter naast mij tot stilstand kwam en ik met een harde duw naast het fietspad terecht kwam. Naast mij was een soort wand, waardoor ik ingesloten was.
Ik verstijfde en knelde mijn telefoon krachtiger in mijn hand. De jongen op de scooter betaste mijn lichaam met zijn handen. Vervolgens gaf hij gas en reed hij hardop lachend weg. Daar stond ik dan, in de berm, en keek om me heen. Allereerst uit schaamte. Had iemand dit gezien? Van schrik sprongen er tranen in mijn ogen en voelde ik me ineens heel kwetsbaar en klein. Ik begon met wandelen, maar begon na een minuut alweer te rennen. Ik wilde zo snel mogelijk thuis zijn.
Nooit heb ik echt over deze ervaring geschreven. Dat komt eerlijk gezegd, omdat ik het zelf nooit heel serieus heb genomen. Destijds ook niet. Ik vond het namelijk ook helemaal niet nodig om het aan iemand te vertellen, maar aangezien ik me toch een beetje vervelend voelde, belde ik mijn vriend. Hij zei dat ik zeker de politie moest bellen. Dit was niet normaal. Zelf zag ik het anders, maar de reden ‘hij mag het andere meiden en vrouwen niet aandoen’ trok me over de streep. Ik belde de politie en vroeg of ik hier een melding van kon maken.
De politie nam het erg serieus, omdat er meerdere meldingen waren geweest in dat gebied met vergelijkbare ervaringen. Al gauw had ik een afspraak bij de politie waar ik mijn melding kon doen. Ze boden me slachtofferhulp aan, maar dat vond ik allemaal overdreven.
Totdat ik vaker ging lopen en ook vaker verhalen van andere vrouwen hoorde. Gelukkig is mij niet iets ergs aangedaan, maar het gevoel dat je kwetsbaar bent en je onveilig gaat voelen, is erg genoeg. Sinds dat incident heb ik eigenlijk niet meer zo ”vrij” en onbezorgd kunnen lopen. Veel vaker heb ik me daarna onveilig gevoeld. Soms bel ik iemand om te vertellen waar ik aan het lopen ben, maar soms deel ik ook mijn live locatie. Niet dat het effect heeft om een dergelijke situatie te voorkomen, maar het voelt toch iets fijner als iemand in ieder geval weet waar ik ben. Indien ik iemand niet vertrouw, pak ik mijn huissleutel en knijp ik deze tussen mijn vingers. Het gevoel dat ik een soort ”wapen” in mijn hand heb, geeft me dan een iets sterker gevoel. Toch is het niet prettig om te moeten doen.
Het geluid van een scooter dat het gas loslaat, is tot op heden voor mij een trigger. Meteen voel ik dat angstige gevoel van toen. Het is zo bizar dat een dergelijke (relatief onschuldige) ervaring zoveel impact op je kan hebben.
Zelfverdediging met Invi
Een tijd geleden kwam ik in contact met Invi en na het verhaal hierachter te hebben gehoord, was ik meteen enthousiast. Eindelijk is er iets om mijn ”onveilige” gevoel iets te verminderen. Eindelijk is er een legale manier om jezelf te beschermen tegen seksueel geweld.
Invi heeft een zelfverdedigingsarmband ontwikkeld. Niet alleen voor vrouwen, maar eigenlijk voor iedereen. Ook niet alleen voor tijdens het hardlopen, maar ook voor tijdens het reizen, uitgaan, wandelen en alle andere activiteiten waarbij je hem wilt dragen. Voor jong en oud.
Het mooie aan deze armband is dat het een onopvallend en geweldloos verdedigingsmiddel is. Het is een stijlvolle leren armband, die je gewoon dagelijks kunt dragen, bijvoorbeeld zoals ik naast mijn hardloophorloge. Je hebt er geen ”last” van. Je hoeft het niet op te laden, want het kan nooit leeg zijn en als je de armband activeert is niet het schadelijk.
Hoe werkt het?
In de armband zit een capsule verwerkt met een geurstof. Met een simpele handbeweging kun je deze capsule breken, zodat de nare en indringende geur vrijkomt. De stank is ongevaarlijk, maar roept een walgingsreactie op en dat leidt af en demotiveert. Daarnaast werkt de geur ook alarmerend. Tot op 100 meter afstand is de gasachtige geur waarneembaar en dat maakt mensen in de omgeving alert. Die zullen zich afvragen: ‘Wat is daar aan de hand?’. De afgelopen weken heb ik de armband gedragen tijdens het lopen. Ik merk meteen het effect op mezelf. Ik voel me veiliger en prettiger tijdens het lopen. Vooral wanneer ik op afgelegen plaatsen kom, heb ik het gevoel dat ik me minder kwetsbaar voel. Of de armband echt gaat werken in een situatie van ongewenste intimidatie, weet ik natuurlijk niet. Gelukkig heb ik dit nog niet hoeven testen. Invi heeft de armband wel op diverse manieren getest.
Uit onderzoek van de universiteiten van Groningen en TNO blijkt dat de geur seksuele opwinding sterk doet afnemen. Ook blijkt uit een studie in Rotterdam dat je als drager meer zelfvertrouwen krijgt en je minder kwetsbaar voelt. Dit blijken ook weer beschermende factoren te zijn, waardoor je minder snel in een intimiderende situatie belandt.
Wat mij betreft dus echt een uitkomst en ik blijf de komende tijd zeker met deze armband lopen. Ik ben ook erg benieuwd of er volgers of lezers zijn met soortgelijke ervaringen en wat jullie ”oplossingen” zijn om je veilig te blijven voelen tijdens het hardlopen.
Heb jij weleens last gehad van ongewenste intimidatie tijdens het hardlopen?
*Dit artikel is in samenwerking met Invi tot stand gekomen.