Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat ik het nieuws te horen kreeg. Die bewuste maandag was een hele rare dag. Inmiddels is de grootste teleurstelling een beetje gezakt. Maar hoe gaat het nu met me? Wat ga ik nu doen en hoe zit het met de marathon? Vandaag geef ik een update.
Maandag voelde ik me vooral verdrietig, leeg en ellendig. Net na het bevestigende bericht kon ik het amper bevatten. Het drong nog niet tot me door. Een vriendinnetje vergeleek het met een rouwproces of liefdesverdriet. Daar zit wat in. Ik moest het accepteren en ook gaan loslaten. In meerdere opzichten voelt het gek en raar om dat te doen. Niet alleen ga ik die marathon niet lopen. Ook hoef ik nu eigenlijk geen trainingen meer van mijn schema te volgen. Ik kan in principe weer ”doen wat ik wil”. Ik ga niet naar Japan en ik heb dus hele lege dagen in mijn agenda staan, zonder werkafspraken, want ik had alles voor deze marathon afgezegd.
Geen werk?
Alles in de komende weken zou in het teken staan van de Tokyo Marathon. Dat was al een tijdje zo, maar zou ook zeker nog wel twee of drie weken aanhouden. Ik had zelfs vorige week nog trainingsbeelden opgenomen met daarin mijn gedachten rondom de naderende marathon en laatste voorbereidingen. Dit had ik afgelopen maandag willen monteren tot een YouTube video, maar ik kon het niet opbrengen. Ik vond het moeilijk om naar de beelden te kijken. En wat had het nog voor zin? Die marathon ga ik immers toch niet lopen.
Op mijn blog komt iedere maandag, woensdag en vrijdag een artikel online. En zoals je wellicht hebt gezien, is er afgelopen woensdag niets online gekomen. Ik wist simpelweg niet wat ik moest schrijven. Alles voelde vreemd en ongepast om te delen. Ik had natuurlijk een heel random artikel kunnen schrijven met tips rondom hardlopen, maar dat voelde zo gek. Ik liet het maar gewoon even leeg.
Ik besloot die woensdag mijn mountainbike maar eens te gaan testen. Canyon had al vanaf december een toffe Exceed voor mij klaarstaan, maar vanwege mijn zware marathontrainingen had ik helemaal nog geen tijd gehad om deze te gaan testen. Woensdag moest ik gewoon even iets doen. Ik wilde mijn hoofd leegmaken en ook mijn lichaam vermoeien. Ik besloot naar Zeist te fietsen en daar het parcours te volgen. Wat gaaf! Ik kan niet wachten om weer te gaan. Echt een aanrader! Na 40 kilometer had ik trillende benen, een leeg hoofd en zat ik onder de modder. Helemaal top dus! Dat was voor mij ook nodig om mezelf op te peppen. Vanaf dat moment voelde ik me echt een stuk beter.
Kop op
De ergste teleurstelling is nu weggezakt. Ik ben niet meer verdrietig en ik heb geaccepteerd dat ik nog een jaar moet wachten, voordat ik in Tokyo de marathon mag lopen en daar als Six Star Finisher gehuldigd ga worden.
Zoals ik maandag ook al schreef, kreeg ik meteen na het nieuws veel tips voor een alternatieve marathon. Maar nog steeds voelt het voor mij alsof er geen alternatief is. Ik wil niet per se een marathon lopen of een PR. Ik wil graag Six Star Finisher worden en in Tokyo mijn marathon lopen, het liefst natuurlijk in een zo snel mogelijke tijd. Maar als ik die snelle tijd nu in Sevilla of Barcelona zou lopen, is dat voor mij niet zo veelzeggend. Ik weet wel dat ik fit ben, maar ik voel op dit moment geen noodzaak om dit te bewijzen aan mezelf of anderen. En ook mijn hoofd en lijf voelt totaal die noodzaak niet. Ik ben er gewoon even klaar mee nu. Of ik dat niet zonde vind? Een beetje, maar daar denk ik liever niet te lang over na.
Dit brengt me meteen bij het punt dat ik dus ook weer iets meer ga fietsen de komende tijd. Ik hoef immers niet te lopen, maar ik ga gewoon als ik zin heb. Ik wil graag het plezier en de rust terugvinden. Dat is nu het belangrijkste.
Om die rust echt te vinden, is een vakantie ook nodig. Eind september had ik voor het laatst echt even vrij en ik voel nu wel aan alles dat het nodig is. Even weg, rust, zon en genieten. Natuurlijk hadden we onze reis in Japan geboekt. Echter hebben we na wat wikken en wegen toch besloten deze te annuleren. Niet omdat we bang zijn om het Coronavirus op te lopen, maar wel omdat we sowieso volgend jaar naar Japan gaan voor mijn laatste Major. Daarnaast heb ik gehoord dat Japan toch veel toeristische attracties op dit moment dichtgooit uit angst. Dat zouden we zonde vinden!
We hebben dan ook gekozen om een andere vakantie te boeken. Onze voorkeur gaat uit naar zon, warmte, relaxen en een beetje fietsen. Die verre reis komt volgend jaar wel. Nu is het eerst belangrijk om dit allemaal te verwerken en me op te laden voor hele andere dingen. Want hoe stom het allemaal ook is, er komen gelukkig weer hele leuke nieuwe uitdagingen aan. Daar ga ik jullie in een volgend artikel meer over vertellen!
Nogmaals heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes die ik heb ontvangen de afgelopen tijd. Het is heel fijn om hierin begrepen en gesteund te worden. Heel erg bedankt! En hopelijk blijven jullie me volgen in mijn andere sportieve avonturen.