”Ik eet gewoon iets gezonder. Vandaag neem ik even geen tussendoortjes. Nee, ik heb niet zo’n trek in taart. Vandaag heb ik een balansdag.” Het zijn allemaal uitspraken waarbij je niet meteen denkt aan een eetprobleem. Toch kunnen deze uitspraken of gedachten voor sommige mensen heel anders zijn.
Een eetstoornis of eetprobleem kun je aan de buitenkant niet zien. Het is een strijd in je hoofd. Het is dagelijks aanwezig en neemt je totale gedachten over. Maar zo ontstaat het natuurlijk niet. Het is niet iets dat meteen aanwezig is. Een eetstoornis sluipt erin. Het is iets dat heel onschuldig begint. Vaak start het daadwerkelijk met bovenstaande gedachten. Je wilt bijvoorbeeld een klein beetje afvallen, wat strakker worden, gezonder eten en geen vette dingen meer.
Bij mij begon het echter anders. Ik zat niet zo heel lekker in mijn vel. Dat bedoel ik in deze context figuurlijk. Ik was niet dik; absoluut niet zelfs. Ik had een normaal postuur en gezond gewicht. Eigenlijk was ik gewoon slank en sportief. Ik trainde veel voor het lange baan schaatsen en ik fietste dagelijks naar school. Wat ik me nog erg goed herinner, is het moment waarop ik voor het eerst ging sjoemelen met eten. Dat was toen ik een weekje bij mijn oma logeerde. Mijn ouders waren op vakantie en daar had ik destijds best veel moeite mee. Ik miste mensen heel snel wanneer ze weg gingen. Ik sliep dus bij mijn oma, maar voelde me niet geweldig. Mijn oma was natuurlijk van het verwennen: extra veel lekkers, grote koeken en taart. Zo ook bij de lunch. Ze haalde kroketten bij de Snackbar. Het idee was hartstikke lief. En kroketten? Daar ben ik gek op! Ik smikkelde ze dus ook graag op. Achteraf voelde ik me leeg en eenzaam. Ik baalde ervan dat ik had gegeten. Boven in de badkamer stond een weegschaal. Ik ging er die week een aantal keren op staan. Sinds de kroketten van die week liet ik, eigenlijk onbewust, af en toe wat producten weg uit mijn eetpatroon. Ik viel kleine beetjes af. Dat gaf een lekker gevoel. Ik kreeg er een soort kick van. Heel bizar!
Natuurlijk zag je het niet meteen aan me. Ik had een normaal gewicht en die paar kilo meer of minder valt dan niet op. Het kwam soms voor dat ik te weinig at en daardoor een vreetkick kreeg. Ik had eigenlijk gewoon hartstikke veel honger! Dan kon ik me niet bedwingen en at ik een hele grote hoeveelheid van een bepaald product. Dit noem ik geen eetbui, omdat ik weet dat tijdens echte eetbuien veel meer wordt gegeten. Voor mij was meer een soort vreetmoment. Ik at het ook heel snel op. Alsof het dan minder erg was.
Voordat ik het wist viel ik nog meer af en werd het echt een dagelijkse strijd. Op dat moment realiseerde ik me ook wel dat het niet goed was. Ik werd angstiger en durfde niet meer alles te eten. Ook wilde ik liever niet samen met anderen eten. Ik bedacht smoesjes en ging liegen over mijn voeding. Uiteindelijk zagen mijn ouders ook dat het niet goed ging met mij. Maar wanneer besef je nou dat je een probleem hebt? Veel meiden, die ik spreek, twijfelen of ze wel echt een eetstoornis hebben. Het is altijd moeilijk te realiseren dat je een probleem hebt. En zeker met een eetprobleem wil je dit liever niet onderkennen. En hoe kan dat?
Een eetprobleem werkt als een soort overlevingsmechanisme. Wanneer de dingen in het leven niet gaan zoals je het zou willen, wanneer je geen controle lijkt te hebben, wanneer je onzeker of angstig bent en wanneer je niet weet wat je wilt of niet zegt wat je denkt, kan het maar zo zijn dat een eetstoornis rust geeft. Het biedt houvast. Het zorgt voor controle en een sterk gevoel. Uiteindelijk is dat alleen maar schijn en word je ontzettend ziek.
Momenteel kan ik zeggen dat ik volledig hersteld ben van mijn eetprobleem. Er wordt vaak aan mij gevraagd of dat überhaupt kan en of het niet voor altijd een gevoeligheid zal blijven. Ik heb hier eerder een keer een artikel over geschreven. Gelukkig kan ik weer voor 100% genieten van eten en sporten. Ik heb geen negatieve gedachten meer en ben heel erg gelukkig, ook met mezelf.
Ik begeleid nu jonge meiden die te kampen hebben met een eetprobleem. Dit doe ik vanuit mijn ervaringsdeskundigheid. Dat werkt vaak prettig, omdat het zorgt voor (h)erkenning en hoop bij de meiden. Er is heel veel begrip en daardoor is uitleg soms niet nodig. Stap voor stap werken we door middel van oefeningen aan een beter zelfbeeld. In de begeleiding sta ik graag naast de meiden. Ik probeer hun eigen (innerlijke) motivatie te vergroten, zodat ze zelf hun eetstoornis kunnen aanvechten. Het doel is uiteindelijk dat het eetprobleem geen functie meer heeft, omdat er andere handvatten worden aangereikt om met moeilijke dingen in het leven om te gaan.
Herken jij je in dit verhaal? Wanneer je problemen hebt met eten of een verstoorde relatie is het belangrijk om dit serieus te nemen. Hoe groter je eetprobleem wordt, des te moeilijker het wordt om er vanaf te komen. Je mag altijd een berichtje sturen indien je vragen hebt (info@japkejanneke.nl), maar je mag natuurlijk hieronder ook een reactie achterlaten. Wanneer je meer wilt weten over de begeleiding die ik zou kunnen bieden, mag je me uiteraard ook een mailtje sturen.