Op mijn blog deel ik heel veel mooie momenten: mijn reizen, avonturen, wedstrijdjes en prestaties. Toch wil ik het ook delen als het even iets minder gaat. Niet om aandacht te vragen of te klagen, maar omdat ik dit wel zo eerlijk vind. Het gaat echt niet altijd heel gemakkelijk. Het hoort nou eenmaal bij het leven en zonder dalen ook geen pieken. Toch?
De afgelopen dagen kreeg ik veel berichtjes van trouwe volgers. Het is immers niets voor mij om minder te sporten. Sommige vroegen of ik een blessure had, anderen dachten aan een griepje. Nee, ik heb geen blessure. Nee, ik ben ook niet echt grieperig. Ik voelde me de afgelopen dagen gewoon niet fit.
Maar wat is er dan gebeurd? Ja, goede vraag. Vorige week volgde ik de Tour de France vanuit Frankrijk. Op donderdagmiddag begon het allemaal in de beruchte bocht 7. Ik voelde me niet goed op de Alpe d’Huez en ben daardoor in het ziekenhuis beland. Ik zal er niet over uitweiden, want dat doet er eigenlijk niet toe. Wel wil ik aangeven dat mijn lijf een klap heeft gekregen en ik hier behoorlijk van moet herstellen. Sinds die donderdag is mijn energieniveau heel erg laag en is de trap oplopen soms al een uitdaging.
Gelukkig merk ik wel dat het beter gaat en ik heb inmiddels ook met artsen in Nederland gesproken. Die zijn in ieder geval een stuk beter te volgen dan Franse artsen met (zeer) gebrekkig Engels. Gelukkig ben ik iets wijzer geworden wat ik nu kan en mag doen. Herstellen is het belangrijkste. Luisteren naar mijn lichaam staat op één. Dat fietsrondje van gister? Dat was nog niet zo’n hele goed keuze.
De sportarts verwoordde het goed: ik ben iemand die de grenzen opzoekt. Aan de ene kant heeft dat iets moois. Het brengt me soms verder dan anderen. Natuurlijk kleven er ook risico’s aan. Zo kletter ik af en toe over die grens heen. Ik moet denk ik iets beter leren inschatten wanneer ik bij dat randje ben aangekomen. Voor nu is het dus belangrijk dat ik helemaal herstel en weer vertrouwen krijg in mijn lijf. Ik ben gelukkig helemaal gezond en in principe mag ik weer gaan sporten als ik me goed voel.
Dat is dus voor mij tevens het moeilijke: rust nemen en naar mijn lijf luisteren. Mocht ik nog mooie uitdagingen aan willen gaan dit najaar, dan zal ik nu echt verstandig moeten zijn. Daarnaast is het de vraag of het alleen lichamelijk is. De afgelopen weken zijn best druk geweest. Natuurlijk heb ik heel veel reisjes en een mooie vakantie gehad, maar in mijn hoofd en tussendoor moest ik drie keer zo hard werken om alles af te krijgen. Ik ben en blijf perfectionistisch, dus zomaar tevreden ben ik ook niet.
Hoe nu verder?
De komende weken zul je dus even geen lange fietstochten of pittige baantrainingen voorbij zien komen. Ik zal af en toe een wandelingetje maken, een klein fietstochtje en als ik me iets fitter voel, een hardlooprondje. Ook raadde de arts aan dit pas te doen als het niet warmer is dan 28 graden. Dat duurt dus nog even.
Verder staat er nog één reisje op mijn programma deze zomer. Zondag aanstaande ben ik in Parijs om mijn vriend op te halen. In principe hebben we elkaar dan bijna zeven weken niet gezien (met die paar momentjes in de Tour als uitzondering). We sluiten met Team Sunweb de Tour af op de Champs-Élysées en hopelijk doen we dat met champagne (het kan nog!). Daarna zal ik een week lang niet ”online” zijn op mijn blog, omdat ik met mijn vriend een weekje weg ben. Ik post even geen artikelen die week, zodat ik daarna weer vol energie aan de slag kan!
Ik ga er vanuit dat ik dan vanaf begin augustus weer helemaal hersteld ben en aan de slag kan voor mijn volgende (hardloop)doel. Wat dat zal zijn? Dat horen jullie natuurlijk als allereerste!
Heb jij ook weleens noodgedwongen rust moeten nemen? Vind je dat ook zo moeilijk? Laat het hieronder weten in de reacties!