26 mrt 2018 | Raceverslag

Raceverslag: Zandvoort Circuit Run 2018

Gisteren stond ik met team TUI aan de start van de Zandvoort Circuit Run. Ik liep de halve marathon met de bedoeling om dit als training voor de marathon van Londen te zien. De marathon is immers al over vier weken en daar een PR lopen is voor mij het belangrijkste doel. Maar zou ik dat kunnen? Deze halve marathon in Zandvoort zien als een training? Hoe ging het? Wat vond ik van het parcours en hoe voel ik me op deze Medal Monday?

Van kledingcrisis tot het startschot

Het voelde als een kort nachtje slaap na het ingaan van de zomertijd. Mijn wekker ging om 7:15 en meteen stond ik naast m’n bed. Ik besloot even wakker te worden onder de douche en vervolgens me in een deel van mijn sportkleding te hijsen. Mijn definitieve outfit zou ik in Zandvoort wel bepalen. Ik had tenslotte nog twee uur reistijd voor de boeg en dat moest voldoende zijn om deze discussie in mijn hoofd te gaan voeren.

Iets later dan ik had gepland, verliet ik het mooie Groningen. Omdat het lekker rustig op de weg was, viel de reis me mee. Rond half 11 reed ik de parkeerplaats bij het Circuit op. Bij TUI ontving ik mijn startnummer en deze bevestigde ik op mijn loopshirt. Ik twijfelde nog steeds over korte of lange mouwen. Het was nog wel fris buiten, maar ik had zo’n gevoel dat ik het tijdens het lopen vrij warm zou gaan krijgen. Ik besloot dus toch om zonder mouwen te gaan rennen. Ik deed enkel een mouwloos thermoshirt onder mijn loopshirt. Daarnaast droeg ik mijn driekwart tight van Lululemon.

Na het startschot vertrokken we vanuit de Pitstraat op het circuit om daar eerst een paar bochten te ”racen”. Die eerste kilometers gingen uiteraard heel gemakkelijk. Ik wist wel dat ik niet te hard moest starten, maar dat blijft toch wel lastig. Na ongeveer twee kilometer verlieten we het circuit en liepen we door Zandvoort richting de zee. Er volgde een pitstop met water en bij kilometerpunt vier liepen we het strand op. Na Egmond zag ik daar toch wel een beetje tegenop.

Zon, zee, strand, zwoegen en afzien

De eerste kilometers over het strand vielen me nog mee. Het zonnetje kwam er een beetje bij, we liepen met de wind in de rug en het tempo kon ik nog redelijk goed houden. Vlak voor het strand had ik nog een gemiddelde van 4:40 min/km. En dit liep heel langzaam iets op. Over het strand loopt het toch iets moeilijker. Zo voelde ik vooral mijn onderbenen. Ik denk dat dit komt doordat de ondergrond minder vlak is en je constant aan het corrigeren bent met die spieren. Natuurlijk hadden we ook al de nodige ”hoogtemeters” gemaakt.

Halverwege het strand begon het zwaarder te worden. Ik vroeg mezelf weer af of ik dit tempo wel vol ging houden. Pas bij kilometer 12 zouden we het strand gaan verlaten en ik was behoorlijk bang gemaakt voor de klim, die me daar te wachten zou staan. Op het strand had ik het ondertussen warm gekregen en was ik blij met m’n kledingkeuze. Ik snakte naar een bekertje water, maar helaas stond de verzorgingspost een beetje te slapen, toen ik langs kwam rennen. Geen water dus voor mij.

Het strand werd qua ondergrond meer wisselend en zwaarder. Het gemiddelde tempo liep op tot 4:47 min/km en bleef iets oplopen. In de verte zag ik al mensen een duin op wandelen en klimmen. In de eerste instantie dacht ik dat dit toeschouwers waren, maar toen ik dichterbij kwam besefte ik me dat ik daar ook omhoog moest. Hoe dan!? Kleine, lichte pasjes en tempo houden, dacht ik nog. Maar halverwege de klim waren mijn benen al ontploft en was mijn hartslag omhoog geschoten. Het was zo’n steile opgang, maar vooral ook diep en mul zand. Je kon bijna niet anders dan dit omhoog wandelen. Eenmaal boven besloot ik vrij snel weer het ritme op te pakken.

Vanaf dat moment was ik wel heel blij met een haas van TUI voor me, want na het strand moesten we door de duinen, met wind tegen, terug naar Zandvoort lopen. Lekker uit de wind pakte ik het tempo weer op en liep ik rond de 4:30 min/km. De volgende drankpost kwam als geroepen, maar wederom miste ik mijn bekertje drinken. Balen!

Die eerste kilometers door de duinen richting Zandvoort gingen eigenlijk heel lekker. Het voelde een stuk lichter, doordat ik weer op het asfalt kon lopen. Het tempo hield ik gemakkelijk en even voelde het alsof ik nog flink kon gaan versnellen. Wel vond ik het ontzettend jammer dat er weinig toeschouwers langs dit deel van het parcours stonden. De vier kilometers die volgden gingen op en af. Het viel me op dat we best veel omhoog moesten lopen en dit begon ik ook wel te voelen. Desondanks bleef het tempo goed en nog steeds was ik blij dat ik redelijk uit de wind kon lopen.

Finishen op het circuit

Na kilometer 17 kwamen we Zandvoort weer in gelopen. Die laatste vier kilometer vond ik zwaar. Ik had het gevoel niks meer over te hebben en probeerde gewoon mijn ritme en tempo door te zetten. Zoveel mogelijk achter de lopers voor me blijven, dacht ik steeds. Een echte eindsprint zat er dus niet meer in. Wel was het heel prettig dat er iets meer publiek langs de kant stond. Dat helpt me toch om die laatste kilometers door te komen. Helaas begon ik ook af een toe een pijnscheut door mijn knie te voelen. Ik schrok er van, want de pijn was best intens. Gelukkig trok het ook weer weg en was opgeven in die laatste kilometers voor mij geen optie.

Na kilometer 20 kwam het circuit weer in zicht en draaiden we de baan op. Dat laatste stuk kon ik er toch nog een kleine versnelling uit persen en finishte ik in een tijd van 1.38. Althans dat gaf mijn horloge aan. Na afloop bleek ik 1.39.19 te hebben gelopen met een gemiddeld tempo van 4:42 min/km. Een tijd waar ik niet heel blij van word, maar dat was natuurlijk ook niet het doel. Dat probeer ik mezelf ook maar voor te houden. Echter was een snelle tijd ook echt niet haalbaar op dit parcours. Dat ik mijn tijd niet zo snel vond, zegt blijkbaar niet alles. Achteraf zag ik namelijk dat ik de snelste vrouw was op de halve marathon bij de business run. Van alle vrouwen samen was ik zevende.

Qua training was het overigens wel een hele mooie, want zowel mentaal als fysiek was het behoorlijk afzien. Die ervaring heb ik maar weer mooi meegenomen. Ook vond ik echt tof om eens over dat circuit te rennen en natuurlijk om allemaal bekenden tegen te komen. Zo sprak ik een aantal van de Anita-meisjes, team Annemerel en natuurlijk Mari!

Medal Monday

Maar hoe voel ik me op deze Medal Monday? Mijn benen voelen goed, maar mijn knie? Die voelt niet goed. Gisteravond voelde ik het al pijnlijk en stijf worden. Natuurlijk heb ik bij thuiskomst nog even op de foamroller gelegen en wat oefeningen gedaan. Helaas werd ik vannacht een aantal keren wakker van de pijn en daardoor wist ik precies hoe laat het was toen ik op stond. Ik strompelde uit bed en eigenlijk durf en wil ik mijn knie zo weinig mogelijk bewegen. In de eerste instantie verbaasde het me dat ik zoveel pijn heb, maar toen ik er goed over nadacht kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Natuurlijk vind mijn ”net herstelde” knie strand, duinen en voluit gaan niet heel prettig. Als ik iets heb geleerd, is dat heuvels op én af lopen niet zo goed is voor een runner’s knee. Gelukkig heb ik nog vier kleine weekjes tot Londen. Vandaag neem ik in ieder geval een goede rustdag. Hopelijk herstelt mijn knie net zo snel als de vorige keer en valt het uiteindelijk mee. Er staat namelijk nog één lange duurloop gepland met Pasen en daarna mag ik gaan afbouwen. Stiekem kan ik niet wachten!

Heb jij de Zandvoort Circuit Run ook gelopen? Hoe ging het bij jou?

Bedankt TUI Sports dat ik met jullie mee mocht lopen in Zandvoort!